نیازهای آموزشی بیماران مبتلا به سکته قلبی

بیماری های قلبی عروقی هزینه هنگفتی را به نظام سلامت کشورها تحمیل می کند. آموزش و آگاه سازی بیماران می تواند عوامل خطررا به حداقل برساند و از حملات مکرر پیشگیری نماید و رویکرد آموزش بیمار باید مبتنی بر نیازهای آنان طراحی شود و این نیاز باید قبل از آموزش توسط پرستاران شناسایی گردد.
مطالعه حاضر یک بررسی توصیفی است که نیازهای آموزشی بیمارانی که برای اولین بار دچار سکته قلبی شده و به بخش مراقبت های ویژه قلبی بیمارستان امام خمینی بناب مراجعه کرده بودند، مورد سنجش و اندازه گیری قرار گرفت. از طریق نمونه گیری در دسترس تعداد 27 بیمار حائز شرایط انتخاب شدند. ابزار بررسی پرسش نامه بود و از طرق مصاحبه اطلاعات جمع آوری شد. سپس از روش مقایسه میانگین ها، آنالیز شد و از طریق آزمون همبستگی شدت ارتباط تعیین گردید.
یافته های پژوهش نشان داد که دامنه سنی بیماران بین 89-50 سال بود. تقریبا از نظر جنسی برابر بودند. ازنظر اهمیت، بیشترین اولویت به دانستن کنترل علائم بیماری (67/4)داده شده بود، سپس به ترتیب اطلاعات دارویی، عوامل سبک زندگی، آناتومی و فیزیولوژی را رتبه بندی نموده بودند.کم ترین اهمیت به فعالیت فیزیکی (71/3) داده شده بود. میانگین میانگین ها کل پاسخ های بیماران 32/4 بود. ارتباط معنی داری بین سن و فعالیت های مانند رانندگی،کار و جنسی وجود داشت.
بحث و میانگین میانگین ها بیانگر احساس نیاز شدید بیماران به آموزش خود مراقبتی بعد از حمله قلبی می باشد. هرچقدر سن بیماران بیشتر می شد، از احساس نیاز به آموزش مسائل رانندگی و جنسی کاسته شده است (P=0.005 و P<0.001) که ارتباط معنی داری را نشان می دهد. اطلاعات از سرگیری فعالیت جنسی کم ترین اهمیت را (30/2) داشت. باتوجه به تغییر نیاز بیماران، پرستاران باید برای شروع هر برنامه آموزشی، نیازسنجی را انجام دهند.