جایگاه پیر در سلوک عرفانی (از منظر عرفای کبرویه)

این پژوهش نقش پیر را در طریقه کبرویه بررسی می کند که نقشی محوری دارد. پیر، به معنای مرشد، کسی است که به فنای خود موهوم رسیده است و با دریافت نور محمدی، تولد معنوی سالکان را میسر می کند و بر آنها خرقه ارادت می پوشاند. در نمادسازی رنگ ها در کبرویه، رنگ خرقه مناسب با سیرت سالک است. پیر باید عالم و عامل به شریعت، طریقت و حقیقت باشد؛ چنین شخصی که اراده اش در اراده حق فانی است، از سوی خدا محافظت می شود.
در طریقه کبرویه، پیر محور طریقت است. او همچون نبی به راه و مهالک و مفاسد آن آشناست و امراض درونی مرید را مداوا می کند و او را به سلامت به مقصد می رساند. در سایه شیخ است که مرید از دست شیطان و نفس نجات می یابد و در آیینه پیر خدا را می بیند. در نهایت، باید گفت با وجود ضرورت پیر در تصوف، مدعیان دروغین پیری نیز هستند که ممکن است استعداد وصال معنوی سالک را از بین ببرند. پیران دروغین، حرف های کاملان را تقلید می کنند. راه پیدا کردن پیر حقیقی، تقدیر و عنایت الهی است و با قانون جاذبه و تجانس و سنخیت مرید و مراد شناخت پیر حقیقی میسر می شود.