بررسی آسایش و امنیت در محله های شهر یزد

در این پژوهش به سنجش درجه آسایش و امنیت در نواحی شهر یزد و تحلیل اکولوژیکی آن پرداخته شده است. محدوده جغرافیایی پژوهش شهر یزد است و جامعه آماری آن مجرمان و دربندانی که به علت بروز ناهنجاری ها، آسیب‎های اجتماعی و جرم و جنایت در سال 1386 در زندان یزد بوده‎اند. جمعیت نمونه این پژوهش متشکل از 127 نفر از این مجرمان است. شاخص‎های مورد بررسی، انواع جرایم ارتکابی‎اند. گردآوری اطلاعات پرسشنامه و بررسی آن از طریق نرم‎افزار SPSS صورت گرفته است. نتایج بررسی نشان می‎دهد که 4/66 درصد از مجرمان اهل یزد هستند و 6/33 درصد آنها را ساکنان غیریزدی این شهر تشکیل می‎دهند. بیشتر جرایم در سنین 34-25 سالگی و سپس 44-35 سالگی صورت گرفته است که عمدتا سنین کار و فعالیت اقتصادی به‎شمار می‎آیند. اغلب جرایم را شاغلان آزاد و سپس بیکاران مرتکب شده‎اند، و کمترین میزان جرایم را قشر کشاورزان، اغلب مجرمان از گروه های پایین درآمدی و اقشار فقیر بوده‎اند. مهم‎ترین عامل مؤثر در بزهکاری و ارتکاب جرم، بیکاری (9/39 درصد) و سپس معاشرت با افراد ناباب (6/34 درصد) بوده است. در میان انواع جرایم، قاچاق (38 درصد)، سرقت (20 درصد) و رابطه نامشروع (15 درصد) از مهم‎ترین و رایج‎ترین جرم‎ها بوده‎اند. با توجه به بررسی ها، محله مهدی‎آباد با 4/13 درصد ناامن‎ترین و جرم‎خیزترین محله، و بیشترین جرم آنها قاچاق بوده است که در بین زندانیان زن مشاهده می‎شود. البته اکثر این افراد غیریزدی هستند. محله های اکرم‎آباد، چهارمنار، کوچه بیوک، خرمشاد یعقوبی و ملاباشی با کمتر از 8/0 درصد جرم در زمره امن‎ترین محله ها، یا محله هایی با درجه پایین جرم و ناهجاری اجتماعی قرار می‎گیرند. نتایج بررسی فرضیه ها نشان از آن دارد که شهر یزد را می‎توان در سه سطح امنیتی و آسایشی یعنی مناسب، نیمه‎مناسب و دارای درجه پایین امنیت تقسیم‎بندی کرد.