راهکارهای ارائه بهینه تامین خدمات ایمنی و آتش نشانی در روستاهای کشور (مطالعه موردی: دهستان طاهرگوراب، شهرستان صومعه سرا، گیلان)

بروز حوادث مختلف در کشور با توجه به «گستردگی» و «تنوع اقلیمی»، «خطرات انسان ساخت»، «شکاف بین محیطهای شهری و روستایی»، «توزیع ناعادلانه امکانات و خدمات» و «عدم وجود سلسله مراتب خدمات رسانی در جامعه روستایی»، بروز مشکلات فاجعه آمیز را در پی دارد. یکی از راه های افزایش کارایی و ضریب ایمنی روستاها در گرو شناسایی، مطالعه و اجرای صحیح روش های نوین کاهش ریسک با احداث پایگاه های آتش نشانی و مکان یابی صحیح آنها در روستاها می باشد. در این پژوهش در دهستان طاهرگوراب از توابع بخش مرکزی شهرستان صومعه سرای گیلان، با هدف سنجش عملکرد پایگاه موجود و بهبود الگوی سلسله مراتب خدمات رسانی و تعیین مکان بهینه پایگاه آتش نشانی روستایی، محدوده مورد نظر با استفاده از روش های «اسنادی و میدانی» و «روش تحلیلی- توصیفی» و روش های کمی مورد بررسی قرار گرفت. بر این اساس روستای طاهرگوراب با داشتن تعداد جمعیت زیاد (1317 نفر) و حداقل مجموع فواصل (102.9 کیلومتر) نسبت به سایر روستاها، وجود بیشترین خدمات در مجموع انواع موسسات بر اساس «روش گاتمن» (29 واحد) و با دارا بودن بالاترین «ارزش مرکزیت» (2.81)، مناسبترین مکان برای احداث و توسعه پایگاه آتش نشانی می باشد. همچنین بر اساس مدل SWOT نقاط قوت، ضعف، تهدید و فرصت در پایگاه مورد نظر از جنبه های مختلف محیطی- اکولوژیکی، اقتصادی، مدیریتی بررسی شده و در نهایت راهکارهای ارائه بهینه خدمات جامع ایمنی و آتش نشانی ارائه شده است. نتایج حاصله حکایت از نقش مثبت و موثر این پایگاه در مقابله با حوادث بخصوص حریق و افزایش رضایت مردم از عملکرد این پایگاه دارد.