بررسی بیان پروتئین های p53 و HER2 با عوامل مرتبط با پیش آگهی کارسینوم معده به روش ایمونوهیستوشیمی

کارسینوم معده از فراوانترین و بدخیم ترین سرطان بوده و تشخیص زودرس بیماری در شیوه درمان و میزان بقای بیماران بسیار مؤثر است. در سال های اخیر ژن های متعددی بیان شده اند که احتمال ارتباط بروز آن ها با پیش آگهی و بقای بیمار مطرح شده می باشد. هدف این مطالعه، چگونگی بروز پروتئین های حاصل از ژن های p53 و HËR2 در سلول های کارسینوم معده از طریق ایمونوهیستوشیمی می باشد.
در این مطالعه بلوک های پارافینی 114 نمونه گاسترکتومی مبتلایان به کارسینوم معده انتخاب و نتایج حاصله از رنگ آمیزی ایمونوهیستوشیمی با یافته های هیستوپاتولوژیک مقایسه شد. تجزیه و تحلیل داده ها با نرم افزار SPSS و تست آماری Çhi-square انجام شد.
در این مطالعه نسبت مرد به زن 92/1، میانگین سنی 92/10 ± 44/65 سال، شایعترین محل تومور آنتروم یا پیلور (54 مورد) و میانگین اندازه تومور 62/2±32/5 سانتیمتر بود. در طبقه بندی لورن نوع روده ای (101 مورد) و در طبقه بندی مینگ نوع ارتشاحی (74 مورد) فرم غالب بود. از نظر تمایز (Grade)، درجه 2 (58 مورد) و از نظر مرحله بیماری، T3 (76 مورد) از بیشترین فراوانی برخوردار بودند. متاستاز به غدد لنفی نیز در 70 مورد دیده شد. میزان بیان پروتئین های p53 و HËR2 به ترتیب 6/52 درصد و6/24 درصد بوده و این دو ارتباط آماری بسیار خوبی با هم نشان دادند (05/0p<). همچنین بین بروز پروتئین p53 با اندازه تومور، محل تومور (فوندوس یا تنه و بیش از 1 ناحیه درگیر) و متاستاز به غدد لنفاوی ارتباط آماری معنی دار (05/0p<) دیده شد. بروز پروتئین HËR2 نیز با سن، اندازه تومور و طبقه بندی لورن نوع روده ای ارتباط آماری معنی دار (05/0p<) داشت.
مطالعه حاضر نشان داد که بروز پروتئین p53 با اندازه بزرگتر تومور و متاستاز به غدد لنفاوی همراه است. پروتئین HËR2 نیز با سن بیماران، اندازه تومور و طبقه بندی بودن ارتباط داشت.