بررسی الکتروفیزیولوژیک و رفتاری شنوایی کودکان مبتلا به دایپلژی اسپاستیک

بروز بالای اختلالات گفتاری در کودکان مبتلا به فلج مغزی ممکن است با نقص در پردازش محرک شنوایی در ارتباط باشد. از این رو ضروری است تا با استفاده از آزمون های الکتروفیزیولوژیک و رفتاری شنوایی، وجود هرگونه آسیب محیطی و مرکزی سیستم شنوایی مورد بررسی دقیق قرار گیرد.

در این مطالعه مقطعی، 15 کودک مبتلا به دایپلژی اسپاستیک با میانگین سنی 77/5 و انحراف معیار 26/2 سال و 15 کودک هنجار با میانگین سنی 33/5 و انحراف معیار 80/1 سال، تحت آزمون های ادیومتری تن خالص، ایمیتانس و پاسخ های شنوایی ساقه مغز قرار گرفتند و نتایج دو گروه با یکدیگر مقایسه گردید.

آستانه های شنوایی و وضعیت گوش میانی در افراد مورد مطالعه در محدوده هنجار قرار داشت. اما در غالب موارد، هنگام ثبت رفلکس دگرسویی، آستانه ها افزایش نشان داد. مقایسه زمان نهفتگی مطلق و بین موجی پاسخ های شنوایی ساقه مغز در دو گروه مورد و شاهد، حاکی از افزایش معنی دار زمان نهفتگی امواج انتهایی، به ویژه موج V بود(04/0=p) که در نتیجه آن، فاصله بین موجی III-V(02/0=p) نیز افزایش چشمگیری نسبت به گروه شاهد نشان داد.

به نظر می رسد اختلالات عصبی به خصوص در مسیر پلی مشبکی نخاعی و هسته های پلی مشبکی و قسمت های بالایی پل که مجاور با هسته های شنوایی نوار جانبی و برجستگی تحتانی قرار دارند موجب به هم ریختگی هم زمانی عصبی و افزایش زمان نهفتگی امواج انتهایی پاسخ های برانگیخته شنوایی می شود. همچنین نقص عملکرد در مراکز مولد امواج پاسخ های برانگیخته شنوایی در این کودکان نیز می تواند در این امر دخیل باشد.