برآورد توزیع مکانی بارندگی با کمک تئوری مجموعه های فازی

با توجه به اهمیت بارندگی در مطالعات منابع آب و هیدرولوژی، ضعف در تعیین تغییرات مکانی بارندگی می تواند از عوامل مهم ایجاد خطا در نتیجه گیری مطالعات باشد. روش های زمین آماری به دلیل در نظر گرفتن همبستگی مکانی داده ها معمولا دقت مناسبی را ارائه می نمایند. کافی نبودن داده ها کاربرد روش های زمین آماری برای برآورد توزیع مکانی بارندگی را محدود می نماید. استفاده از داده های تولید شده (کارشناسی) که خود دارای درصدی خطا هستند، دارای عدم هم ارزی با داده های مشاهده ای می باشد. لذا به نظر می رسد استفاده از تئوری مجموعه های فازی، که توانایی استفاده از داده های تخمینی و اعداد تولید شده را دارد، می تواند در برآورد مناسبتر بارندگی کمک نماید. در این مطالعه قابلیت روش فازی کریگینگ ارزیابی و سپس با روش های کریگینگ معمولی، کوکریگینک و TPSS1 برای برآورد بارندگی سالانه مورد مقایسه قرار گرفته است. برای این منظور از دو حالت داده استفاده گردید. در حالت اول تعدادی نقطه کمکی با توجه به توزیع واریانس خطا، انتخاب و این نقاط فازی گردید، در حالت دوم تعداد نقاط کمکی افزایش داده شد. نتایج بررسی روش ها نشان داد که برای برآورد بارندگی سالانه استفاده از روش فازی کریگینگ در هر دوحالت و همچنین در برونیابی داده ها بهتر از سایر روش ها عمل می نماید. ضمن آنکه با افزایش تعداد نقاط کمکی مقدار خطای برآورد افزایش می یابد. همچنین بررسی ها نشان داد که تقسیم منطقه به واحدهای همگن، با استفاده از روش تحلیل خوشه ای، داده های بارندگی را ایستا می نماید.