حل مسئله پویای تعیین اندازه ناوگان واگن های باری با استفاده از یک الگوریتم فراابتکاری ترکیبی

هدف از این مقاله ارایه یک روش حل کارا برای بهینه سازی مسئله تعیین اندازه ناوگان واگن های باری در راه آهن است. مدل حل شده یک مسئله چند پریودی و پویا بوده و تقاضای واگن و زمان سیر به صورت قطعی در نظر گرفته شده است. استفاده از واگن های خالی در مدل مورد توجه واقع شده است که این امر منجر به کاهش حجم زیادی از تعداد ناوگان و هزینه ها می شود. همچنین مدل، اطلاعاتی نظیر تقاضاهای پاسخ داده نشده، تعداد واگن های مستقر در هر ایستگاه و تعداد واگن های پر و خالی در حال سیر را تعیین می کند. رویکرد ارایه شده برای حل این مسئله، ترکیب الگوریتم ژنتیک و الگوریتم تبرید شبیه سازی شده است. برای تعیین مقادیر بهینه ناوگان در ابتدای دوره برنامه ریزی و در هر ایستگاه از الگوریتم ژنتیک و برای تخصیص واگن ها به تقاضاها در طول دوره برنامه ریزی از الگوریتم تبرید شبیه سازی شده، استفاده گردیده است. همچنین برای ارزیابی عملکرد روش حل ارایه شده، مقایسه ای بین جواب های حاصل از الگوریتم پیشنهادی با جوا ب های قطعی حاصل از نرم افزار بهینه سازی CPLEX انجام شده است. نتایج به دست آمده، بر کیفیت خوب جواب ها و صرفه جویی مناسب در زمان حل، تاکید دارند.