بررسی ویژگی های برنامه درسی آموزش زبان ملی در کشورهای حوزه زبان فارسی

هدف از این پژوهش، مقایسه ی برنامه درسی زبان آموزی ایران با افغانستان، پاکستان وتاجیکستان می باشد. پژوهش حاضر از نوع توصیفی بوده و اطلاعات با روش کتابخانه ای تهیه شده و از نظر تطبیقی، با توجه به روش چهار مرحله ای جرج بردی انجام یافته است. درتمام کشورها از نظر هدف به شناخت محیط وجامعه، تقویت مهارت های زبانی، تقویت همکاری با دیگران، افزایش قدرت فهم دانش آموز، تقویت اعتماد به نفس، کشف و شکوفایی علاقه دانش آموزان و برانگیختن حس کنجکاوی تاکید شده است.در مورد روش های آموزشی، از روش هایی نظیر ایفای نقش، اکتشافی، بحث و گفتگو، یادگیری تعاملی، بارش مغزی، سخنگوی میهمان استفاده می شود. در ایران محتوای آموزشی مهارت های شفاهی شامل خواندن، تصویرخوانی، متن خوانی،شناخت واژه و حروف یا نشانه، درک مطلب، نکته و واژه آموزی (کتاب بخوانیم) و مهارت های کتبی شامل نوشتن شکل حروف و واژه ها، جمله سازی،املا و انشا (کتاب بنویسیم) است در حالی که محتوای آموزشی در پاکستان شامل خواندن و نوشتن، ترجمه، گرامر، شناخت کلمه، جمله سازی، درک مطلب و در افغانستان شامل خواندن، نوشتن، سخن گفتن و گوش دادن، آشنایی با حروف الفبا، عدد نویسی، نگارش و رسم الخط، خطاطی و در تاجیکستان شامل خواندن و نوشتن، نکات املایی، شناخت حروف الفبا، شناخت لغت، روان خوانی، گوش دادن و صحبت کردن می باشد. در مورد مواد و منابع یادگیری، در ایران از کتاب های بخوانیم و بنویسیم، راهنمای معلم، روش تدریس فارسی ابتدایی، مهارت آموزی زبان فارسی، مجلات آموزشی، فیلم، نوار صوتی و لوح فشرده؛ در پاکستان از فلش کارت، تصاویر، نوار صوتی، اسلاید و کتاب درسی، در افغانستان و تاجیکستان از کتاب درسی،تصاویر، اسلاید، پوستر، نقشه جغرافی، لابراتوار و کتابخانه استفاده می شود. در مورد نحوه ارزشیابی، در تمام کشورها از روش های کتبی، شفاهی و مشاهده رفتار استفاده می گردد.