مقایسه بین تمرینات دویدن به جلو و عقب بر روی آزمون های عملکردی اندام تحتانی

دویدن، از الگوهای اساسی حرکت است که باعث بهبود اختلالات عملکردی در اندام تحتانی می گردد. هدف از انجام این مطالعه، تعیین شیوه مناسب در تمرین دویدن (به جلو و عقب) برای بهبود عملکرد اندام تحتانی بوده است.
در این مطالعه تجربی و مداخله ای که در سال 1388 در سمنان انجام شد، 40 داوطلب دختر سالم با دامنه سنی 24-18 سال شرکت نمودند. هر داوطلب به صورت تصادفی در یکی از دو گروه (دویدن به جلو یا عقب) قرار گرفت. برنامه مداخله شامل دو شیوه دویدن بود که در طول یک دوره شش هفته ای، سه روز در هفته انجام می شد. برای تعیین شیوه مناسب دویدن، چهار نوع آزمون عملکردی (آزمون های رومبرگ تعدیل شده، پرش عمودی، پرش طول روی یک پا و جهش متوالی روی یک پا) در اندام تحتانی بکار گرفته شد. ارزیابی ها به صورت پیش آزمون و پس آزمون انجام شد. تجزیه و تحلیل داده ها توسط آزمون های t زوجی و مستقل انجام گرفت.
در خلال تمرین دویدن به عقب، تفاوت آماری معنی داری در پیش آزمون و پس آزمون، بر روی هر 4 شیوه ارزیابی وجود داشت (05/0 p<) و این امر باعث بهبود عملکرد اندام تحتانی شد ولی در خلال دویدن به جلو تفاوت معنی دار در پیش آزمون و پس آزمون، تنها بر روی 2 شیوه ارزیابی وجود داشت (05/0 p<). نتایج حاصل از چهار آزمون نشان داد که اثر تمرینات دویدن به عقب به طور معنی داری از دویدن به جلو بیشتر است (05/0 p<).
نتایج نشان داد تمرینات دویدن به عقب در مقایسه با تمرینات دویدن به جلو، شیوه مناسب تری برای بهبود عملکرد اندام تحتانی می باشد.