تاویل عکس، و چگونگی تحقق لذت متن در مخاطب

خلق متن می تواند در پی خواست لذت نیز باشد. لذتی که پدید آورنده ی متن، در حین آفرینش متن، آن را تجربه می کند؛ و لذتی هم، که خواننده ی ناشناخته ی متن، در قرائت متن، آن را کشف می کند. لذت متن، شاید حقیقت نهفته در هستی متن باشد، که مخاطب – چه خواننده ی نامعلوم آن، و چه مولف به سان مخاطب اولیه اش – آن را در زیبایی متن، مشاهده، و از چنین دریافتی، حظ می برد. گادامر، از بزرگ ترین فلاسفه ی معاصر، حقیقت و زیبایی را دو عنصر تفکیک ناپذیر در هر متن و به ویژه در اثر هنری دانسته، و دریافت لذت را، منوط به آشکارگی حقیقتی می داند که در متن نهفته است.عکس، به مثابه متنی لذت آفرین، آشکارگی حقیقت خود را در برابر مخاطب ویژه ی خویش، به نحوی منحصر به فرد، آشکار می کند. رولان بارت، لذت عکس را در اتاق روشن – کتابی که منحصرا درباره ی عکاسی نوشت – می کاود. استودیوم و پونکتوم، دو عنصر حظ بصری، در عکس، که اولین بار در اتاق روشن مطرح می شوند، می توانند به سایر متون تصویری (تجسمی) نیز، قابل بسط باشند.