مقایسه ی پیامدهای کلینیکی و الکترودیاگنوستیک ترمیم اولیه و ثانویه ی اعصاب مدیان و اولنار طی 18 ماه

بیمارانی که دچار قطع عصب محیطی می شوند بعد از مراجعه به بیمارستان تحت بررسی و درمان موقت قرا می گیرند. عمل ترمیم اعصاب محیطی در تعدادی از بیماران بلافاصله (اولیه) و در بسیاری دیگر بنا به دلایل مختلف بعد از گذشت مدت زمان طولانی تر به صورت ثانویه بر روی عصب آن ها انجام می شود. در مطالعه ی حاضر پیامدهای کلینیکی و الکترودیاگنوستیک را بین ترمیم های اولیه و ثانویه عصب مقایسه کردیم.
در این مطالعه که به روش آینده نگر انجام شد، بیماران با عمل جراحی ترمیم اعصاب مدیان و اولنار به صورت اولیه و نیز بیمارانی که تحت عمل جراحی اعصاب مذکور به صورت ثانویه قرار گرفته بودند وارد مطالعه شدند. اطلاعات مورد استفاده در این مطالعه از بیمارانی که طی سال های 1381 تا 1388 در مراکز درمانی الزهرا (س) و آیت الله کاشانی شهر اصفهان تحت عمل جراحی ترمیم عصب محیطی دست قرار گرفته بودند، جمع آوری شد. در ماه های سوم، ششم، دوازدهم و هجدهم بعد از عمل، بیماران تحت پی گیری کلینیکی و الکترودیاگنوستیک قرار گرفتند و نتایج برگشت عملکرد دست آن ها اعم از حس و حرکت با یکدیگر مقایسه شد.
در پایان تحقیق 122 نفر (64 نفر مرد و 58 نفر زن) وارد مطالعه شدند. از این بیماران 56 بیمار (9/45 درصد) با جراحی اولیه و 66 بیمار (1/54 درصد) با جراحی ثانویه دارای اطلاعات کامل بودند. سن بیماران در محدوده ی 7 تا 55 سال (میانگین 9/8 ± 9/24) بود و دو گروه از لحاظ سنی تفاوت معنی داری نداشتند (59/0 = P). بیماران تحت عمل اولیه بهبود کلینیکی بهتری در معاینه ی حسی و حرکتی و سرعت انتقال عصبی حسی و یافته های الکترومیوگرام در مقایسه ی با بیماران ثانویه داشتند (05/0 > P) ولی از سرعت انتقال عصبی حرکتی تفاوتی نداشتند (1/0 = P).
در این مطالعه نتایج ترمیم در آسیب هر دو عصب مدین و اولنار را با هم مدنظر گرفتیم. نتایج نشان دهنده ی بهبود بیشتر در معاینات حسی و حرکتی و یافته های الکترودیاگنوستیک در گروه بیماران با ترمیم اولیه عصب نسبت به ترمیم ثانویه عصب بود.