اثربخشی «درمان شناختی حضورذهن» بر شدت درد ادراک شده و محدودیت عملکرد زنان مبتلا به درد مزمن در روند سالمندی

تعیین اثربخشی درمان شناختی حضورذهن کنترل درد، بر شدت درد ادراک شده و محدودیت عملکرد بیماران مبتلا به درد مزمن در کنار شناسایی رابطه این دو متغیر با سن، هدف پژوهش حاضر بود.
در این پژوهش نیمه تجربی، 30 بیمار زن داوطلب از بیماران 18 تا 65 ساله مبتلا به درد مزمن مراجعه کننده به بخش فیزیوتراپی بیمارستان اخوان به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و در دو گروه مداخله و کنترل قرار گرفتند (15 نفر در هر گروه). برای جمع آوری اطلاعات مورد نیاز اعضای هر دو گروه با فاصله زمانی 2 ماه به پرسشنامه های طبقه بندی مدرج درد (GPQ) و ناتوانی ناشی از درد پاسخ دادند. برنامه 8 جلسه ای «درمان شناختی حضورذهن» در مورد گروه مداخله انجام شد و گروه کنترل هیچ مداخله روانشناختی دریافت نکرد. داده ها پس از جمع آوری با استفاده از آزمون آماری تحلیل کوواریانس بررسی شدند.
نتایج نشان داد در درجه اول سن با شدت درد ادراک شده و محدودیت عملکرد در بیماران مبتلا به درد مزمن رابطه دارد. همینطور نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد که شدت درد ادراک شده (P=0/001) و محدودیت ناشی از درد (F=0/04) به طور معنی داری در گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل کاهش یافت.
شدت درد ادراک شده و محدودیت عملکرد با روند افزایش سن رابطه دارد. درمان شناختی حضورذهن ممکن است با کاهش فاجعه آمیزکردن درد و در نتیجه کاهش اضطراب و ترس مرتبط با درد در کاهش شدت درد ادراک شده و محدودیت عملکرد بیماران مبتلا به درد مزمن موثر باشد و می تواند یک راهبرد پیشگیرانه مفیدی تلقی شود.