شخصیت پردازی در شش داستان کوتاه هوشنگ گلشیری

شخصیت پردازی، یکی از مولفه های اصلی داستان نویسی به شمار می آید. قدرت هنری نویسنده در تکامل و پرورش هرچه بهتر شخصیت ها در بطن داستان، می تواند از نقاط قوت سبک نویسندگی او و عامل جذب مخاطب باشد.
در ایران در پی آشنایی داستان نویسان با آثار منتشرشده نویسندگان غربی، گرایش ها به سوی جریان نگارش رمان های روان شناسانه و متکی بر عنصر شخصیت افزایش یافت. یکی از نویسندگانی که در این زمینه گام نهاد،»هوشنگ گلشیری«است که با خلق آثاری که هر چند تعدادشان اندک است، توانست سبک و شیوه خاص خود را در زمینه آثاری که مبتنی بر شخصیت پردازی قوی و نشان دادن دغدغه های ذهنی و روانی آن ها هستند، تثبیت کند. در این مقاله کوشش می شود با تکیه بر شش داستان کوتاه از گلشیری، عنصر شخصیت پردازی در آثار او بررسی شود.