بررسی عدم قطعیت در مطالعه تجربی کاهش پسای اصطکاکی توسط گرمایش سطح در لایه مرزی توربولانس

کاهش پسای اصطکاکی در اجسام تقارن محوری با استفاده از گرمایش سطح در محدوده توربولانس بصورت تجربی مورد مطالعه قرار گرفته است. جهت تست تونل باد، مدلی با تقارن محوری به شکل تقریبی بدنه هواپیما به طول 5/0 متر و ضریب لاغری ساخته شده که ابتدائی و انتهائی آن از یک منحنی بیضی شکل و مابقی از سطح صاف تشکیل شده است. با استفاده از آزمایش تونل باد و با تغییر در دمای بخشهای مختلف می توان سطح بهینه گرمایش را بدست آورد. به منظور تعیین سطح بهینه گرمایش، بخش میانی و صاف مدل به پنج قسمت مساوی تقسیم شده و اثر تغییر دما در سه بخش ابتدائی و همچنین، تغییر تعداد سطوح گرم شونده، بررسی شده است. همچنین در صورت ثابت بودن میزان انتقال حرارت و با تغییر دما در سطوح مختلف، سطح گرمایش بهینه در داخل لایه مرزی توربولانس تعیین شده است. برای حصول اطمینان به جواب های آزمایش از روش بررسی عدم قطعیت آزمایش استفاده شده است. از آزمایشهای انجام شده می توان نتیجه گرفت، در حالتی که سطح نزدیکتر به دماغه که 11 درصد از سطح کل مدل را تشکیل می دهد، تا دمای oC100 گرم شده، نیروی پسای حاصل از تست تجربی در اعداد رینولدز 6+E84/0 و 6+E014/1 به ترتیب 24 و 13 درصد کاهش می یابد.