نابینایی در معره، شوریدگانی در ایران(مطابقه و مقایسه فکری و شخصیتی میان ابوالعلا، خیام و صادق هدایت)

اگر به تاریخ زندگی انسان ها از آغاز تا به امروز بنگریم، در این تاریخ به نام کسانی برمی خوریم که زندگی و زیستن آنان متفاوت با دیگران بوده است و گویی برخلاف زندگی مردم عادی زیسته اند و به رغم سیر و حرکت آب گام برداشته اند و این تفاوت آنان با دیگران باعث شده که آنان را به درستی نشناسند و هر کس از ظن و پندار خود سخنی در باب آنان بگوید، زیرا پیچیدگی شخصیتی این بزرگان، امکان شناخت حقیقی از ایشان را فراهم نمی کند و به همین دلیل دیدگاه ها و نظرات مختلف درباره آنها همواره وجود داشته است. از جمله این بزرگان در تاریخ ادب فارسی و ایرانی، حکیم عمر خیام در گذشته و صادق هدایت در دوره معاصر است، که یکی لب کلام خود را در دل رباعی های دل انگیز ریخته و در موجزترین و کوتاه ترین قالب سخن خود را بیان داشته و دیگری تفکرات خود را در طول داستان های کوتاه به نثر، به نمایش گذاشته است. نظیر این دو متفکر نیز در ادب تازی، ابوالعلاء معری است که پیش از آن دو(= خیام و هدایت) زیسته، ولیکن به گونه ای، درست همان پیچیدگی های شخصیتی آنان را دارد که در این مقاله تلاش می شود ضمن اشاره به زندگی و شعر ابوالعلاء، مقایسه فکری میان او و خیام و هدایت انجام گیرد.