نقدی بر توسعه فضاهای سبز استاندارد (نمونه موردی: شهرهای ایران)

فضاهای سبز به عنوان جزئی از نظام کالبدی شهر تا قرن هیجدهم عمدتا در قالب باغ و یا پردیس برای استفاده افراد متشخص اجتماعی تجلی می یافت. این فضاها، در قرن نوزده و بویژه قرن بیستم در اثر افزایش جمعیت، رشد فیزیکی شتابان و بروز انواع فشارهای روحی و روانی ناشی از شهرنشینی به عنوان یک نیاز تنفسی و تفریحی مطرح گردید. شهرسازان نوگرا در ابتدا به دنبال دگرگونی عظیم ناشی از شرایط اجتماعی و اقتصادی بر توسعه فضاهای بهداشتی و عمومی از جمله فضای سبز تاکید داشته و در قرن بیستم با استاندارد نمودن فضای سبز شهری بر وضعیت فیزیکی و غیر فیزیکی اغلب شهرهای جهان از جمله شهرهای ایران تاثیر گذاردند. هم اکنون طرح های شهری کشور در چارچوب رویکرد شهرسازی جدید توسط وزارت مسکن و شهرسازی تعیین و اعلام می گردد. این مقاله به دلیل منحصر به فرد بودن واقعیت شهرها تاکید می کند که توسعه فضای سبز نمی تواند استاندارد واحد اختیار نماید. بنابراین ابعاد فضای سبز مانند هر پدیده فضائی زنده لازم است با در نظر گرفتن واقعیات زیست اکولوژیکی و نیز عوامل اجتماعی و اقتصادی در قالب طرح های های منطقه ای و محلی تعیین و تعریف شود.