تحلیل منطق الطیر بر پایه روایت شناسی

این مقاله بررسی ساز و کار روایت منطق الطیر از دیدگاه دو روایت شناس ساختارگرا، گرماس و ژنت است. از یک سو، با طرح الگوی کنشی معناشناسانه گرماس و ساختار بنیادین تقابل های دوگانه در این الگو، فرایند معناسازی و پیش روی واحدهای روایت در منطق الطیر تحلیل می شود. همچنین نقش تقابل جفت های متضاد همچون معنا و صورت، روح و جسم، لاهوت و ناسوت در شکل گیری نقش های کنشی این الگو تبیین می گردد. از دیگرسو، بر اساس نظریه ژنت، سه سطح روایی داستان، روایت، روایت گری و مولفه های رابط این سطوح در متن منطق الطیر نشان داده می شود تا از دیدگاه ژنت، میزان روایت مندی این اثر معلوم شود.