بررسی 30 ساله ی همخوانی تشخیص های بالینی و هیستوپاتولوژیک آسیب های اپی تلیال و مزانشیمال محیطی دهان در دانشکده ی دندانپزشکی، دانشگاه علوم پزشکی مشهد در سال های 1355 تا 1385

بیان مساله: به طور معمول دانش و تجربه ی کافی و معاینه ی دقیق، به تشخیص بالینی مناسب می انجامد. با این وجود، آسیب ها با نمای بالینی همانند، تشخیص درست را مشکل می نمایند. بنابراین، بررسی هیستوپاتولوژیک جهت تایید تشخیص نهایی می تواند کمک کننده باشد.

هدف از انجام این پژوهش، بررسی همخوانی تشخیص های بالینی و هیستوپاتولوژیک در آسیب های اپی تلیال و مزانشیمال دهان در یک دوره بررسی 30 ساله (1355 تا 1385) در دانشکده ی دندانپزشکی، دانشگاه علوم پزشکی مشهد بود.
مواد و

درصد بود و نبود همخوانی میان تشخیص های بالینی و هیستوپاتولوژیک در 625 آسیب اپی تلیال و 2480 آسیب مزانشیمال مقایسه شد. همچنین در موارد نبود همخوانی، اطلاعات بالینی همچون سن و جنس بیمار و محل بروز آسیب بررسی گردید. اطلاعات توسط آزمون های تی (T)، مان ویتنی (Mann-Whitney)، کای اسکوار (Chi-Square)، نسبت لایک هود (Likehood ratio)، فیشر (Fisher''s Exact) و کاپا (Kappa) واکاوی شدند.

همخوانی کلی میان تشخیص های بالینی و هیستوپاتولوژیک در 4/71 درصد موارد از آسیب های اپی تلیال مشاهده گردید. بیشترین همخوانی در کارسینوم سلول سنگفرشی و پاپیلوما به دست آمد. در 1/57 درصد آسیب های مزانشیمال، تشخیص ها همخوانی کلی را نشان دادند. دنچر هایپرپلازی، اپولیس فیشوراتوم و تومور حاملگی به ترتیب بیشترین همخوانی را داشتند.

با وجودی که بررسی هیستوپاتولوژی به تشخیص نهایی آسیب های دهانی می انجامد، در برخی موارد جهت به حداقل رساندن نبود همخوانی، ارایه ی رویکردهای مناسب و توجه بیشتر به نمای بالینی آسیب ها به ویژه در موارد با تظاهر بالینی غیراختصاصی ضروری است.