مقایسه ی اثر بوپیواکائین و لیدوکائین به عنوان داروی بی حسی موضعی در میزان بروز دردهای پس از درمان های ریشه ی دندان

بیان مساله: وقوع درد پس از درمان ریشه از نگرانی های دندانپزشکان و بیماران است. روش ها و داروهای متعددی جهت پیش گیری از درد پس از درمان پیشنهاد می گردد. در پژوهش هایی استفاده از بی حسی های دراز مدت در پیشگیری از درد پس از برخی از درمان های دندانی بررسی شده است.
هدف از انجام این پژوهش، مقایسه ی اثر بوپیواکائین و لیدوکائین به عنوان داروی بی حسی موضعی بر میزان بروز دردهای پس از درمان های ریشه ی دندان بود.
مواد و جهت این کارآزمایی بالینی دو سویه کور (Double-blind)، شمار 60 بیمار که جهت درمان ریشه به سه نفر از متخصصین درمان ریشه مراجعه کرده بودند، انتخاب شدند. این بیماران بی هرگونه پیشینه ی بیماری قلبی، حساسیت به داروهای بی حسی آمیدی، نارسایی کلیه و پرکاری تیروئید بودند. بیماران به دو دسته ی مساوی تقسیم شدند، در یک گروه از بی حسی طولانی اثر بوپیواکائین 5/0درصد با اپی-نفرین 200000/1 و در گروه دیگر از بی حسی لیدوکائین 2 درصد با اپی نفرین 100000/1 به گونه ی دو سویه کور استفاده گردید. سپس، وضعیت درد بیماران تا 48 ساعت پس از درمان بررسی و میزان درد آنها در 4 درجه از صفر تا 3 دسته بندی شد. پس از گرد آوری اطلاعات، داده ها به وسیله ی آزمون آماری مان ویتنی (Mann-Whitney) جهت مقایسه ی نمره ی درد میان بیماران دو گروه و آزمون فیشر (Fischer’s Exact Test) جهت بررسی ارتباط میان شدت درد پس از درمان و جنس، موقعیت فک، بیماری پالپی و درد پیش از درمان واکاوی گردید.
بر پایه ی نتایج این پژوهش، استفاده از داروی بی حسی بوپیواکائین نسبت به لیدوکائین به گونه ی معنادار میزان بروز درد پس از درمان ریشه را کاهش می دهد (002/0= p). همچنین، در صورت استفاده از داروی بی حسی بوپیواکائین، نیاز به استفاده از مسکن ها پس از درمان به گونه ی معنادار کاهش می یابد (01/0= p).
می توان از داروهای بی حسی با اثر طولانی، با رعایت ملاحظات پزشکی به ویژه هنگامی که میزان بروز درد بیشتری پس از درمان پیش بینی می گردد، استفاده کرد.