تعیین وزن بهینه کشتار بر اساس ویژگی های لاشه در بره های نر نژادهای قزل و مهربان

در این پژوهش، برای تعیین وزن بهینه کشتار بر اساس ویژگی های لاشه در بره های نر نژادهای قزل و مهربان، تعداد 174 راس بره نر از شیر گرفته شده نژاد قزل و 130 راس بره نر از شیر گرفته شده نژاد مهربان استفاده شد. بره های هر نژاد به طور کاملا تصادفی به سه وزن کشتار 30، 40 و50 کیلوگرم منتسب شدند و تا زمان رسیدن به وزن کشتار مورد نظر، پروار شدند. میانگین افزایش وزن روزانه در دوره پروار (88/54±) 82/185 گرم برآورد شد و این صفت در هر دو نژاد با افزایش وزن کشتار افزایش معنی دار (05/0P<) یافت. بره های نژاد قزل در مقایسه با بره های نژاد مهربان افزایش وزن روزانه بیشتری نشان دادند و به تعداد روزهای کمتری برای رسیدن به وزن کشتار نیاز داشتند. بازده لاشه، وزن لاشه گرم و سرد، وزن و درصد برش های لاشه در هر دو نژاد با افزایش وزن کشتار، افزایش نشان دادند. میانگین بازده لاشه (3/3±) 06/48 درصد برآورد شد و بین (31/0±) 78/45 درصد در نژاد قزل در وزن کشتار 30 کیلوگرم تا (41/0±) 36/51 درصد در نژاد مهربان کشتار شده در وزن 50 کیلوگرم متغیر بود. چربی های داخل بطنی در هر دو نژاد با افزایش وزن کشتار، افزایش نشان داد و بره های نژاد مهربان در وزن کشتار 50 کیلوگرم دارای چربی های داخل بطنی بیشتری در مقایسه با بره های قزل در وزن مشابه بودند. میانگین ضخامت چربی پشت در بره های نژاد قزل و مهربان کشتار شده در وزن 50 کیلوگرم به ترتیب (21/0±) 63/4 و (28/0±) 64/6 میلی متر بود. بر اساس یافته های این پژوهش، استنباط می شود که بره های قزل را می توان برای وزن بیش از 50 کیلوگرم پروار کرد اما در بره های مهربان، وزن کشتار 50 کیلوگرم مناسب می باشد.