بررسی اپیدمیولوژیک ژن های مقاومت به ونکومایسین در انتروکوک های جدا شده از نمونه های بالینی

جداسازی انتروکوک های مقاوم به ونکومایسین از نمونه های بالینی بسیار با اهمیت است. ما در این مطالعه به بررسی اپیدمیولوژی این مقاومت در سطح فنوتیپی و ژنوتیپی پرداخته ایم. این مطالعه بر روی 411 ا نتروکوک جمع آوری شده از مهر ماه 1383 لغایت مهرماه 1387 از شش بیمارستان منتخب تهران انجام گرفته است. پس از جدا سازی و انجام تست های تاییدی، انتروکوک ها از نظر مقاومت به ونکومایسین با روش انتشار دیسک و رقت سازی در آگار مورد بررسی قرار گرفتند و سویه های مقاوم پس از استخراج DNA با انجام PCR از نظر حضور ژن های vanA،B،C،D and E بررسی شدند. 185(45%) و 23(6/5%) انتروکوک با روش انتشار دیسک و رقت سازی در آگار به ونکومایسین مقاوم بودند و هر 23 انتروکوک با مقاومت سطح بالا، انتروکوک فاسیوم بودند. 12(2/52%) و 7 (4/30%) انتروکوک به ترتیب دارای ژن van A و van B و 3 (13%) انتروکوک نیز دارای هر دو ژن بودند. مهم ترین مکانیسم مقاومت سطح بالا نسبت به ونکومایسین در انتروکوک ها حضور ژن van می باشد که توانایی انتقال این ژن را در بین خود دارند و فنوتیپ مقاومت سطح بالا ارتباط نزدیکی با حضور ژن مذکور دارد و به دلیل این ارتباط بررسی در سطح مولکولی نیز برای مطالعه این مقاومت نیاز است.