مروری بر تمایز و تکثیر سلول های زایای بدوی در محیط کشت

سلول های زایای بدوی Primordial germ cells (PGCs) جمعیت سلولی بسیار تخصص یافته ای هستند که در شرایط درون بدن (In vivo) از سلول های اپی بلاست ایجاد می شوند. در طی سیکل زندگی این سلول ها سه مرحله اساسی قابل تشخیص است: 1- اختصاصی شدن 2- مهاجرت و تکثیر 3- تکامل وابسته به جنس در زمان قبل و بعد از تولد. فرآیند اختصاصی شدن منطقه ای در اپی بلاست تحت اثرات القای فاکتورهایی است که توسط سلول های خارج رویانی ترشح می شوند. سلول های زایای بدوی مسئول ادامه و تکامل گونه می باشند. از این رو ایجاد راهی جهت تمایز و استخراج سلول های زایا از منابع سلولی مختلف در محیط کشت روشی با ارزش جهت انجام تحقیقات، تشریح ژنتیکی تکامل سلول های زایا، ارزیابی مسائل اپی ژنتیک و درمان ناباروری می باشد. مهم ترین قسمت در تمایز یک سلول خاص شامل ایجاد شرایط کشت مناسب، تشخیص و خالص سازی سلول های تمایز یافته می باشد. تاکنون چندین گزارش مبنی بر تمایز سلول های زایای بدوی در محیط کشت ارائه شده است. به منظور تشخیص این سلول ها در محیط کشت، از شاخص هایی که در PGC ها به طور اختصاصی بیان می گردند استفاده می شود. به علاوه از عملکرد سلول های زایا نظیر تولید یک موجود زنده نیز برای این منظور می توان استفاده نمود.