بررسی مشخصه های زبان گفتاری در جریان های شعری معاصر از دوره مشروطه تا شعر جنگ

زبان گفتاری یکی از گونه های موجود زبانی است که بیشتر در شعر معاصر ایران نمود پیدا کرده است؛ ولی با وجود پررنگی آن در شعر این دوره، مراحل و کم وکیف این شاخصه به صورت علمی بررسی نشده است. در این مقاله شاعرانی که زبان گفتاری در شعرشان نمود بیشتری دارد، در قالب جریان های شعری شناخته شده، بررسی خواهند شد. به نظر می رسد دوره مشروطه نقطه عطفی در ورود شعر به حوزه عوام و نزدیکی آن به زبان کوچه و بازار است. در جریان های شعری پس از مشروطه، سنت-گرایان پاره ای از عناصر زبان محاوره را به منظور اعراض از تقلید و کهنگی زبان، وارد شعر می کنند. رمانتیسیست ها در هر دو شاخه عاشقانه و اجتماعی به جانب زبان ادبی و زیبا، اما ساده گرایش دارند. زبان گفتاری، رسما در جریان سمبلیسم اجتماعی به تشخص می رسد. سمبلیست ها هرچند زبانی یکسر عامیانه ندارند؛ اما در چارچوب موازین ادبی عناصر زبان گفتاری را در شعر وارد می کنند.