مشترکات ابن عربی و مولوی در حوزه اندیشه عرفانی

گفتمان(Discourse) یا تحلیل النصوص که گاهی مترادف «علم النص» نیز به کار می رود، از اصطلاحات زبان شناسی نوین است که به سرعت در حوزه ادبیات وارد شده وامروزه کاربرد وسیعی یافته است.بی گمان گفتمان محصول ارتباط وتعامل مباشران گفتگودر بافتی اجنماعی وفرهنگی وناشی از روابط افراد جامعه انسانی با یکدیگر است. ابن عربی ومولانا یکی از شگفتی های تبارانسانی هستند که آرا واندیشه های عرفانی آنها از همیشه تا جاویدان چونان خورشیدی درخشان در آسمان معارف انسانی می در خشد.آنچه مسلم است این دوبزرگ با یکدیگرملاقات کرده ونسبت به هم ارادتی فوق العاده داشته اند.در مقاله حاضر به برخی از مشترکات اندیشه عرفانی آنان نظیر وحدت وجود، انسان کامل،آدم ابوالبشر،اعیان ثابته، عدم وعرض، تجلی وابلیس پرداخته شده است. تا کنون در این زمینه تحقیق جامع ومانعی انجام نپذیرفته واین مقاله کوششی است ولو اندک در این راستاکه تاثیرپذیری این دوبزرگ رااز یکدیگرتا حدودی باز می نماید