ارزیابی تغییر سیمای ‎سرزمین تهران بر اساس شاخص‎های عملکرد بوم‎شناختی شبکه سبزراه ها

هدف این مطالعه، بررسی‎ برنامه پایداری شبکه سبزراه ها، نمونه مطالعاتی سیمای‎سرزمین تهران است. برنامه ریزی‎ سبزراه ها از جمله راهبردهای برنامه ریزی‎ شهری در مقیاس تغییر عرصه‎بندی سیمای‎سرزمین‎هاست. این مطالعه، با تبیین شاخص‎های‎ برنامه پایداری سبزراه ها در رویکردهای مختلف «تعادل محیطی»، «پایداری جغرافیایی-انسانی» و «استعلای بومی-انسانی»، و کاربرد آن در شناسایی شبکه‎ فضایی تهران، عملکرد شبکه های بوم‎شناختی تهران در روند تغییر سیمای‎سرزمین را ارزیابی می‎کند. روش مطالعه، بر مبنای رویه مدلسازی، پژوهش تطبیقی-استنتاجی است. از طریق مقایسه شاخص‎های پایداری رویکردهای مختلف بوم‎شناختی، شاخص های جدیدی برای برنامه ریزی شبکه سبزراه های شهری نتیجه گیری می‎شود.
در راستای مطالعات «ارزیابی توان سرزمین» و «ارزیابی اثرات توسعه» در روند متعادل‎سازی شرایط محیطی، ارزیابی عملکرد شبکه های بوم‎شناختی در هدایت روند تغییر سیمای سرزمین‎ ضروری است. تغییر سیمای سرزمین به معنای تغییر ساخت و عملکرد تمامیت فضایی و بصری فضای زیست انسان به دنبال کنش ها و واکنش های متقابل بوم‎شناختی و انسان‎شناختی حاصل می آید. تاکید این ارزیابی، لزوم تمرکز بر علت ها و معلول های تحرکات تخصیص زمین در هدایت برنامه های اجتماعی و عرصه‎بندی نوین سیمای سرزمین‎ها است. از طریق شاخص های عملکرد بوم شناختی سبزراه ها، امکان ارزیابی ساخت محیط‎ و کنترل استعلایی تعاملات عرصه‎ های اصلی و فرعی، طبیعی و مصنوع، و درونی و برونی مناطق زیستی فراهم می‎آید.