بررسی مبارزه با مالاریا در جنگ تحمیلی عراق علیه جمهوری اسلامی ایران (1367-1359)

مالاریا یکی از بیماری های بومی ایران می باشد و هر چند که مبارزه جدی از دیرباز با این بیماری در کشور صورت گرفته است. ولیکن این بیماری هنوز به صورت آندمیک در برخی از استان های ایران از جمله سیستان و بلوچستان، هرمزگان و برخی از نواحی جنوب غربی ایران وجود دارد. به علاوه اینکه این بیماری در مناطق جنوب شرقی عراق شامل استان های بصره و ناصریه نیز آندمیک می باشد. این مطالعه به چگونگی مبارزه گسترده با مالاریا در دوران دفاع مقدس می پرداز که شامل بررسی پاتولوژی جغرافیایی منطقه آلوده، مبارزه بیولوژیک با پشه مالاریا، مبارزه شیمیایی با پشه آنوفل با استفاده از حشره کش های بهداشتی می باشد.
همچنین چگونگی مراقبت فردی رزمندگان با استفاده از داروی داراپریم (25 میلی گرم در هفته) به عنوان شیمیوپروفیلاکسی، با استفاده از مواد دور کننده حشرات به عنوان دور کننده (Repellent) و بیماریابی افراد مبتلا که همگی به صورت مبارزه تلفیقی می باشد در جهت کنترل و پیشگیری از بیماری مذکور مورد بررسی قرار گرفت.
نتایج اقدامات بهداشتی انجام شده موید ممانعت از بروز هر گونه اپیدمی بیماری مالاریا در بین رزمندگان اسلام در 8 سال جنگ در بین رزمندگان سپاه و بسیج در مناطق عملیاتی، بوده است که با توجه به آلودگی منطقه و حضور چشمگیر رزمندگان و در مقایسه با موارد آمار کشور در استان های جنگی و همچنین در مقایسه با دیگر جنگ ها در طی قرن بیستم در سطح بسیار ناچیز بوده است که آن را می توان یک دستاورد مهم بهداشتی در طول جنگ برای جمهوری اسلامی ایران ارزیابی نمود.