دانشگاه جندی شاپور

شهر جندی شاپور توسط شاپور اول ساسانی در خوزستان بنا گردید. این شهر در دوره ی شاپور دوم گسترش یافت و بالاخره مرکز اسقف نشین کلیسای مطران گردید. خسرو انوشیروان با تاسیس بیمارستان و دانشکده ی پزشکی آن را به اوج شکوه خود رساند.
خسرو انوشیروان، برزویه ی ایرانی را جهت جمع آوری نوشته های هندی به هند گسیل کرد و او کلیله و دمنه را نیز با خود به ایران آورد. با ورود پزشکان یونانی به دربار پادشاهان، جندی شاپور محل تلاقی طب هندی و یونانی و ایرانی گردید، البته طب یونانی غالب بود. اولین تماس انتقال طب از جندی شاپور به بغداد از طریق دعوت منصور، خلیفه ی عباسی، از جرجیس بن بختیشوع رئیس دانشکده ی پزشکی جندی شاپور جهت معالجه صورت گرفت.
با تاسیس بیت الحکمه در بغداد آثار یونانی چون بقراط، جالینوس و دیسقوریدوس از یونانی به سریانی و بعد به عربی و مستقیما از یونانی به عربی توسط گروهی از مترجمین به ریاست حنین بن اسحاق و پسرش اسحاق بن حنین و خواهرزاده اش اعسم انجام گرفت و به این ترتیب طب یونانی تاثیر خود را گذاشت و با ظهور افرادی چون ابن ماسویه، ابن طبری، زکریای رازی، ابن سینا و بیرونی درخت طب اسلامی بارور گردید و پس از ترجمه ی آثار آن ها به زبان لاتین تا قرن 17 میلادی بر دانشگاه های اروپا تاثیر گذار ماند