رابطه علایم دو چشمی با استریوپسیس

تعیین مقدار استریوپسیس با آزمون های تیتموس و TNO در افراد علامت دار و بدون علامت دوچشمی به تفکیک نوع ناهمگونی ایجاد شده (متقاطع و غیر متقاطع).

 در این مطالعه مقطعی، تعداد 80 نفر از دانشجویان رشته های مختلف دانشگاه علوم پزشکی زاهدان که دارای معیارهای ورود به مطالعه بودند، به صورت تصادفی انتخاب و در صورت رضایت، جهت انجام آزمون های مربوطه ارجاع داده شدند. عیوب انکساری به روش رتینوسکوپی تعیین و افراد بر حسب وجود یا عدم وجود علایم دوچشمی به دو گروه علامت دار و بدون علامت دوچشمی تقسیم شدند. انحراف چشم ها با استفاده از آزمون کاور متناوب با منشور و استریوپسیس با آزمون های TNO و تیتموس اندازه گیری شدند. پس از جمع آوری اطلاعات مورد نظر، تحلیل آماری داده ها در نرم افزار SPSS ویرایش 15 با استفاده از آزمون های من- ویتنی، ویلکاکسون، فیشر و همبستگی اسپیرمن صورت گرفت.

نتایج این مطالعه نشان داد که میانگین استریوپسیس با آزمون TNO در افراد علامت دار و بدون علامت با ناهمگونی متقاطع به ترتیب 11 / 70 ± 12 / 133 و 57 / 82 ± 78 / 76 ثانیه بر کمان و با ناهمگونی غیرمتقاطع به ترتیب 5 / 67 ± 0 / 135 و 7 / 49 ± 2 / 83 ثانیه بر کمان و با آزمون تیتموس با ناهمگونی متقاطع به ترتیب 27 / 7 ± 3 / 44 و 4 / 3 ± 7 / 40 ثانیه بر کمان و با ناهمگونی غیرمتقاطع به ترتیب 1 / 12 ± 0 / 50 و 0 / 0 ± 0 / 40 ثانیه بر کمان بود. آزمون من- ویتنی تفاوت معنی داری بین استریوپسیس (با ناهمگونی متقاطع و غیر متقاطع) و علایم نشان داد (05 / 0 > P).

استریوپسیس عامل مفیدی جهت تشخیص افراد علامت دار و بدون علامت دوچشمی بوده که بدین منظور می توان از آزمون های لوکال یا گلوبال استفاده نمود که اهمیت آزمون های گلوبال از انواع لوکال بیش تر است. هم چنین تفاوتی از لحاظ استریوپسیس بین ناهمگونی متقاطع و غیر متقاطع در کل افراد مورد مطالعه وجود ندارد.