مقایسه ی تاثیر اعمال فشار مثبت مداوم راه هوایی با دو روش متفاوت در درمان نوزادان نارس مبتلا به سندرم دیسترس تنفسی

انواع مختلف دستگاه های تولید فشار مثبت راه هوایی (Continuous positive airway pressure یا CPAP) در درمان سندرم دیسترس تنفسی نوزادان به کار می رود که برای هر یک از آن ها بر اساس مکانیسم تولید فشار ویژگی ها ومزیت هایی مطرح شده است. هدف از این مطالعه، مقایسه ی تاثیر کاربرد CPAP با دو دستگاه Bubble CPAPو Medijet CPAP همراه با تزریق سورفاکتانت در ساعات اولیه ی تولد در درمان این سندرم بود.
44 نوزاد با سن حاملگی 29 تا 7/6 33 هفته با علایم بالینی سندرم دیسترس تنفسی که نیاز به اکسیژن با غلظت بیش از 21 درصد داشتند به صورت تصادفی در دو گروه دریافت Bubble CPAP و Medijet CPAP قرار گرفتند. در صورتی که ظرف 30 تا 60 دقیقه ی اول تولد با CPAP معادل 8 سانتی متر آب، برای حفظ مقادیر O2 در محدوده ی مورد نظر به FIO2 بیشتر از 40 درصد نیاز بود، سورفاکتانت تزریق شد و نوزاد دوباره روی CPAP قرار می گرفت. با ادامه ی نیاز به درمان با CPAP و FIO2 بیشتر از 30 درصد دو دوز دیگر سورفاکتانت در فواصل زمانی 12 ساعت تجویز شد. در صورت بروز علایم بالینی یا آزمایشگاهی دیسترس تنفسی نوزاد تحت تهویه ی مکانیکی قرار گرفت. سیر بالینی و عوارض بیماری در دو گروه با هم مقایسه شد.
مدت زمان درمان با CPAP و دریافت اکسیژن (بر حسب ساعت) در گروه Bubble CPAP با گروهMedijet CPAP تفاوت معنی داری نداشت (به ترتیب 7/25 ± 47 در برابر 4/22 ± 7/46 با 874/0= P و 9/191 ± 7/158 در برابر 9/165 ± 144 با 702/0 = P). همچنین بین دو گروه از نظر نیاز به تهویه ی مکانیکی و دوز دوم و سوم سورفاکتانت و بروز بیماری مزمن ریوی و پنوموتوراکس تفاوت معن داری وجود نداشت.
با در نظر گرفتن تعداد اندک مطالعات کارآزمایی بالینی موجود و نتایج آن ها برای اثبات تاثیر یکسان کاربرد دو روش Bubble CPAP و Medijet CPAP همزمان با تزریق سورفاکتانت در درمان سندرم دیسترس تنفسی نوزادان و بروز عوارض، مطالعات بزرگ دیگری باید انجام گیرد.