مقایسه ی اثربخشی تزریق هپارین به دو شیوه ی انفوزیون مداوم و دوزهای متعدد وریدی بر وضعیت انعقادی پس از جراحی عروق محیطی

ترومبوآمبولی پس از اعمال جراحی از عوارض مهم با مرگ و میر و عوارض بالا می باشد. در حال حاضر، هپارین جهت پیش گیری از بروز این عوارض به کار می رود. در این مطالعه اثر دو روش انفوزیون مداوم با انفوزیون دوزهای متعدد وریدی بر وضعیت انعقادی پس از عمل جراحی عروق محیطی مقایسه شد.
این کارآزمایی بالینی تصادفی سازی شده بر روی 120 بیمار که تحت عمل جراحی عروق محیطی قرار گرفتند در بیمارستان الزهرای (س) اصفهان انجام شد. بیماران به صورت تصادفی تحت درمان با انفوزیون مداوم هپارین (750 واحد به ازای هر کیلوگرم در 24 ساعت) یا درمان با دوزهای متعدد هپارین (150 واحد به ازای هر کیلوگرم هر 4 ساعت) قرار گرفتند. PTT (Partial thromboplastin time) در گروه انفوزیون مداوم هر 6 ساعت و در گروه دوزهای متعدد ابتدا ده دقیقه پس از تزریق و سپس یک دقیقه قبل از تزریق دوز بعدی هپارین چک می شد. شمارش پلاکتی، هموگلوبین، هماتوکریت، و خون ریزی به صورت دقیق مانیتور شد.
دو گروه مورد مطالعه از نظر سن، جنس، بیماری های زمینه ای و فراوانی انجام جراحی های بزرگ یکسان بودند. ترومبوز در 3/18 درصد بیماران گروه انفوزیون مداوم و 3/3 درصد بیماران گروه دوزهای متعدد مشاهده شد (008/0 > P). در 20 درصد بیماران گروه انفوزیون مداوم و در 6/6 درصد بیماران گروه دوزهای متعدد، PTT بیشتر از 5/58 ثانیه بود (029/0 > P). ترومبوسیتوپنی ناشی از هپارین و خون ریزی فعال در هیچ یک از بیماران مشاهده نگردید و افت هماتوکریت تنها در 1 مورد (6/1 درصد) در هر گروه دیده شد.
تجویز دوزهای متعدد هپارین برتری بیشتری نسبت به انفوزیون هپارین در جلوگیری از ترومبوز بعد از عمل جراحی عروق محیطی داشت. انجام مطالعات بیشتر با پی گیری طولانی تر و حجم نمونه ی مناسب قبل از توصیه به استفاده از این شیوه ی درمان با هپارین پیشنهاد می شود.