رابطه هوش هیجانی با راهبردهای مدیریت تعارض در مدیران آموزشی و پژوهشی دانشگاه علوم پزشکی شیراز

مدیران موفق قادرند برای بهبود عملکردشان، مهارت های بین فردی قوی را با دانش تخصصی ترکیب کنند. هوش هیجانی نه تنها مبنایی برای توسعه بیشتر این مهارت هاست، بلکه توانایی بکارگیری هیجان ها، در کارآیی اعضای گروه و رفع تعارض نیز نقش مهمی ایفا می کند. هدف از انجام این مطالعه، بررسی رابطه هوش هیجانی با راهبردهای مدیریت تعارض در مدیران آموزشی و پژوهشی دانشگاه علوم پزشکی شیراز بود.
این یک مطالعه توصیفی- تحلیلی بود که بر روی 81 نفر از مدیران آموزشی و پژوهشی دانشکده ها و مراکز تحقیقاتی انجام پذیرفت. نمونه گیری به صورت تصادفی انجام شد. اطلاعات لازم از طریق پرسشنامه های مشخصات فردی، مدیریت تعارض رابینز و هوش هیجانی شرینگ جمع آوری گردید. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار SPSS استفاده شد. برای تحلیل آماری از آزمون های تی مستقل؛ مجذور کای و ضریب همبستگی پیرسون استفاده شد.
میانگین نمره هوش هیجانی 01/115 بود. 62/50% مدیران از راهبرد عدم مقابله، و فقط 47/2% مدیران از راهبرد راه حل گرایی استفاده می نمودند. مدیران آموزشی (60/87%) و مدیران مرد (60/59%)، بیشتر از راهبرد عدم مقابله و مدیران پژوهشی (86/62%) و مدیران زن (5/34%) بیشتر از راهبرد کنترل استفاده می نمودند. بین هوش هیجانی با راهبردهای مدیریت تعارض رابطه آماری معنا داری مشاهده نشد. در مدیران آموزشی، بین راهبرد کنترل و سابقه مدیریت رابطه آماری معنا دار منفی مشاهده گردید. در مدیران مرد، بین هوش هیجانی و راهبردهای عدم مقابله و راه حل گرایی رابطه آماری معنا دار منفی وجود داشت.
هوش هیجانی عاملی مهم در شناسایی و هدایت تعارض هاست. بنابراین ضروری است در انتخاب و بهبود عملکرد مدیران سطوح عالی، هوش هیجانی مورد توجه قرار گیرد و با آموزش مداوم مدیران در زمینه راهبردهای مدیریت تعارض، راه برای شناخت و برخورد به موقع و صحیح تعارض هموار گردد.