تعیین شیوع فرسودگی در مراقبت کنندگان خانگی از بیماران مبتلا به سکته مغزی و عوامل موثر بر آن

اکثر نجات یافت گان مبتلا به سکته مغزی در جامعه و تحت حمایت خانواده شان زندگی می کنند. با این حال تاکنون به مقوله سلامت روانی و جسمی مراقبت کنندگان این بیماران در کشور ایران توجهی نشده است. هدف از این پژوهش، تعیین شیوع فرسودگی در مراقبت کنندگان از افراد مبتلا به سکته مغزی در فاصله زمانی یک و سه ماه بعد از ترخیص در شهر اراک می باشد.
این پژوهش یک مطالعه مقطعی تحلیلی می باشد.140مراقبت کننده از بیمار مبتلا به سکته مغزی بستری در بیمارستان ولی عصر اراک مورد بررسی قرار گرفتند. با مراقبت کنندگان در سه مرحله، زمان ترخیص، یک و سه ماه بعد از ترخیص مصاحبه شد. فرسودگی با پرسشنامه فرسودگی مراقبت کننده زاریت سنجیده شد.
اکثر مراقبت کنندگان، همسر بیمار بودند (71/70%، 95 n=) و میانگین سنی آنان 2/11 ±1/57 سال بود. به طور کلی سه ماه بعد از سکته مغزی، 71/30%، 57/48% و 71/20% از مراقبت کنندگان به ترتیب مبتلا به فرسودگی خفیف، متوسط و شدید بودند. میانگین امتیاز فرسودگی در زمان ترخیص، 88/9 ±55/25؛ یک ماه بعد از ترخیص، 88/9 ±46/46؛ و سه ماه بعد از ترخیص، 81/12 ±55/57 بود که به طور معناداری افزایش یافت (05/0> p). فرسودگی مراقبت کنندگان با میزان وابستگی و سن بیماران و همچنین جنسیت و نسبت فامیلی مراقبت کنندگان و میزان ساعت مراقبت روزانه ارتباط داشت (05/0> p).
مراقبت از بیماران مبتلا به سکته مغزی باعث ایجاد حس فرسودگی در مراقبت کنندگان می شود. سن کمتر و وابستگی بیشتر بیماران و مونث بودن مراقبت کنندگان و دارای نقش همسری و مدت زمان مراقبت روزانه مراقبت کنندگان با میزان فرسودگی تجربه شده ارتباط داشت. این یافته ها بر ضرورت انجام مداخلات و حمایت های اجتماعی برای کاهش این فشارها دلالت دارد.