لفظ و معنا را به تیغ از یکدگر نتوان برید

لفظ و معنا در کلام را به جسم و جان و ظرف و مظروف مانند کرده اند، پیداست در این تشبیه، معنا از اهمیت بسیار بیشتری برخوردار است چنان که مولوی مستمع را به مظروف معنا راهنمایی می کند و از توجه به ظرف لفظ برحذر می دارد ولی برخی از بزرگان ادب فارسی بر این باورند که لفظ و معنا را پیوستگی و تناسبی جدایی ناپذیر است ضمن آن که سخنوران توانا با استفاده از امکانات گسترده و نامحدود زبان یک معنا را گاه به صورت های گوناگون و الفاظ متنوع بیان کرده اند. این نوشتار بر آن است با تامل در لطایف و ظرایف اندیشه های بزرگان ادب فارسی، پیوستگی لفظ و معنا را بپژوهد و بیان کند.