بررسی عوامل محدود کننده توسعه بام های سبز در ایران بر پایه تحلیل سلسله مراتبی

ارزش افزوده بالای زمین و پایین بودن مساحت فضای سبز باعث شده است تا استفاده از فناوری بام سبز در کلانشهرهای ایران به علت بهبود و پایداری کیفیت محیط های شهری گزینه مناسبی به نظر برسد. متاسفانه این طرح با وجود کارکردهای بالقوه قابل توجه آن بیشتر در حد ایده در مدیریت شهری باقیمانده است. این پژوهش به صورت پیمایشی و با استفاده از تکنیک تحلیل سلسله مراتبی سعی در شناسایی چالش های عدم گسترش بام های سبز در ایران بنابر ضرورت های محلی را دارد. در این راستا ابتدا با بررسی منابع و تجربیات مختلف در زمینه توسعه بام های سبز و استفاده از آرای متخصصان مربوط، ابعاد اصلی عدم توسعه بام سبز مورد سئوال قرار گرفت که حاصل آن تعیین شش محور اصلی بود. آرای متخصصان نسبت به ارجحیت و اولویت معیارها و راهبردها، ارزیابی شد. و با تلفیق نتایج خاص، اولویت نهایی راهبردها به دست آمد. در این مقوله موانعی چون هزینه های متفاوت استقرار، عدم نگرش به عنوان راهکار زیست محیطی، ارزان بودن حامل های انرژی، وجود دارد همچنین در طیف میانی، فقدان ضوابط مدون دستوری، عدم سازگاری به لحاظ هنجاری، نبود صنعت بومی بام سبز و در نهایت خلا پژوهش های کاربردی در این زمینه، در کنار نبود طرحهایی با توجیه اقتصادی و نبود شناخت ذهنی و عینی از مزایای بام سبز در ذهن شهروندان از جمله خط مشی های الویتی معیارها و راهبردهای اجرایی بر سر راه توسعه بام های سبز محسوب می شود. راهبرد پیشنهادی استفاده از تجربیات موفق در بهره گیری از بام های سبز در سطح کشورهای پیشرو برای ارتقاء کیفی محیط های شهری در کنار سایر مزیت های این تکنولوژی سبز با استفاده از بخش دولتی و بستر سازی برای حضور بخش خصوصی است.