رابطه کیفیت زندگی کاری و رضایت شغلی در پرستاران دانشگاه علوم پزشکی تهران

رضایت شغلی به عنوان یکی از مهمترین بروندادهای کیفیت زندگی کاری قلمداد می شود. هدف از پژوهش حاضر تعیین رابطه کیفیت زندگی کاری و رضایت شغلی پرستاران دانشگاه علوم پزشکی تهران بود.
مطالعه حاضر توصیفی و از نوع همبستگی است. ابتدا از طریق روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای نمونه ای به حجم 350 نفر (87 نفر مرد، 263 نفر زن) انتخاب شد و سپس از پرسشنامه کیفیت زندگی کاری والتون و پرسشنامه رضایت شغلی میر کمالی جهت جمع آوری اطلاعات استفاده شد. این پرسشنامه ها، ابتدا مورد سنجش روایی و پایایی قرا گرفتند. از آزمون های آماری تی تک نمونه ای، همبستگی پیرسون، تی مستقل و رگرسیون گام به گام برای تحلیل داده ها استفاده شد.
نتایج حاصل از این پژوهش نشان داد که پرستاران کیفیت زندگی کاری و رضایت شغلی خود را کمتر از حد متوسط ارزیابی می کنند. همچنین بین مولفه های کیفیت زندگی کاری(به جز مولفه فضای کلی زندگی) و رضایت شغلی رابطه مثبت و معنی داری وجود داشت. در بین زنان و مردان در زمینه رضایت شغلی، تفاوت معناداری مشاهده نشد اما در زمینه کیفیت زندگی کاری، زنان این متغیر را بهتر ارزیابی کردند. نتایج تحلیل رگرسیون گام به گام بیانگر این بود که به ترتیب متغیرهای توسعه قابلیت های انسانی، وابستگی اجتماعی، پرداخت منصفانه، محیط ایمن و بهداشتی، قانون گذاری در سازمان، بهترین پیش بینی کننده میزان رضایت شغلی پرستاران است.
کیفیت زندگی کاری و رضایت شغلی در پرستاران کمتر از حد متوسط است که به نظر می رسد اقدامات اصلاحی ضروری بوده و به این منظور راهکارهایی از قبیل بهبود سیستم پرداخت حقوق و مزایا، حمایت و پشتیبانی از پرستاران در محیط کار و ایجاد محیطی امن و بهداشتی پیشنهاد می شود.