بررسی رابطه بین راهبردهای مدیریت تعارض و سبک های مذاکره در مدیران پرستاری بیمارستان های منتخب شهر اهواز

تعارض عاملی شناخته شده است که وضع موجود را به چالش می کشد و زمینه را برای نوآوری و تحول فراهم می کند. لذا یکی از وظایف مهم مدیران، مدیریت تعارض در سازمان است. هدف از انجام این مطالعه تعیین رابطه بین سبک های مدیریت تعارض و سبک های مذاکره مدیران رده های مختلف پرستاری بیمارستانهای منتخب شهر اهواز است.
این پژوهش از نوع مطالعات مقطعی و توصیفی _ تحلیلی می باشد. جامعه پژوهش را 70 نفر از مدیران پرستاری (مترون، سوپروایزر و سر پرستار) بیمارستان های نفت، گلستان و رازی اهواز تشکیل داده اند. داده ها با استفاده از سه پرسشنامه مشخصات شغلی و دموگرافیک، سبک های مذاکره و مدیریت تعارض جمع آوری شد و با استفاده از نرم افزار SPSS11.5 و آزمون های آماری مناسب تحلیل گردید.
در زمینه بکارگیری استراتژی های مدیریت تعارض، مدیران پرستاری به ترتیب 9/42 درصد از استراتژی راه حل گرایی، 3/34 درصد از استراتژی عدم مقابله، 1/7 درصد از استراتژی کنترلی و 7/5 درصد از استراتژی ترکیبی استفاده کرده اند. همچنین میزان کاربرد سبک های مذاکره در میان این افراد به ترتیب 30 درصد سبک واقع گرایی، 3/24 درصد سبک تحلیلی، 1/17 درصد سبک ترکیبی، 7/15 درصد سبک هنجاری و 9/12 درصد سبک شهودی بوده است. بین سابقه مدیریت افراد و استراتژی راه حل گرایی ارتباط آماری معنی دار وجود داشت (P=0.001). همچنین بین سابقه مدیریت و سبک مذاکره واقع گرایی ارتباط آماری معنی دار وجود داشت (P=0.008). بین استراتژی های مدیریت تعارض و سبک مذاکره افراد مورد مطالعه ارتباط معنی داری وجود نداشت.
مطالعه حاضر نشان داد که اکثر پرستاران مورد مطالعه از راهبرد مدیریت تعارض راه حل گرایی استفاده می کنند یعنی در برخورد با مسائل به دنبال ارائه راه حل بوده و در زمان مذاکره واقع گرا هستند. انتخاب سبک مدیریت تعارض و روش های مذاکره تا حدی به شرایط محیط سازمانی و نیز ویژگی های فردی بستگی دارد.