بررسی تاثیر اسپلینت استاتیک دورسال در سه بازه زمانی بر اسپاستی سیتی و دامنه حرکت اندام فوقانی کودکان فلج مغزی

فلج مغزی یک اختلال رشدی عصبی است که به علت ضایعات غیرپیشرونده دائمی در یک یا چند ناحیه مغز نابالغ ایجاد می شود. ضایعات کورتکس حرکتی و راه های هرمی منجر به اسپاستی سیتی می شود. مهار اسپاستی سیتی برای افزایش تحرک اندام، جلوگیری از ضایعات پاسچرال، ایجاد استقلال در فعالیت های روزمره زندگی ضروری است. هدف از مطالعه حاضر بررسی تاثیر اسپلینت استاتیک دور سال در سه بازه زمانی بر اسپاستی سیتی اندام فوقانی و دامنه حرکتی اکستانسیون پاسیو مچ دست و آرنج کودکان فلج مغزی می باشد.
روش مطالعه در این پژوهش از نوع مداخله ای و به صورت اندازه گیری تکراری می باشد. 10 کودک 6-4 ساله از میان کودکان فلج مغزی مراجعه کننده به کلینیک کاردرمانی دانشکده توانبخشی دانشگاه علوم پزشکی تهران انتخاب شدند. کودکان از یک اسپلینت ثابت پشت دستی به مدت 3 ماه، 2 ساعت در روز و 4 ساعت در شب استفاده کردند. در این مطالعه از مقیاس آشورث اصلاح شده برای ارزیابی اسپاستی سیتی و از گونیامتر برای ارزیابی دامنه حرکتی غیرفعال استفاده شد.
نتایج مطالعه حاضر نشان دهنده کاهش معنی دار اسپاستی سیتی اندام فوقانی کودکان مورد مطالعه سه ماه بعد از استفاده از اسپلینت با p=0.003، افزایش معنی دار دامنه حرکتی باز شدن غیرفعال مچ دست یک، دو و سه ماه بعد از استفاده از اسپلینت به ترتیب با p=0.007، p?0.0001 و p?0.0001 و افزایش معنی دار دامنه حرکتی باز شدن غیرفعال آرنج دو و سه ماه بعد از استفاده از اسپلینت به ترتیب با p=0.009 و p?0.0001 می باشد.
نتایج تحقیق حاضر نشان می دهد که استفاده از اسپلینت ثابت پشت دستی به مدت 3 ماه (2 ساعت در روز و 4 ساعت در شب) در کودکان فلج مغزی تاثیر معنی داری بر کاهش اسپاستی سیتی مچ دست و افزایش دامنه حرکتی باز شدن غیرفعال مچ دست و آرنج این کودکان داشته است.