سطح بندی پایداری توسعه روستایی با استفاده از فن تصمیم گیری چند معیاره برنامه ریزی توافقی CP

ایجاد سلسله مراتبی از سکونت گاه های روستایی با پیوند و کارکرد مطلوب همواره به عنوان یکی از مهم ترین دغدغه های مسئولین و برنامه ریزان در عرصه توسعه روستایی بوده و می باشد. اما این در حالی است که طی چند دهه اخیر، نظام برنامه ریزی توسعه روستایی در کشور از روندی پایدار و منسجم برخوردار نبوده و فقدان رویکرد سیستمی و جامع و عدم توجه مسئولین به عوامل تاثیرگذار طبیعی،اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی به صورت هم زمان در برنامه های عمرانی موجب شکل گیری نظام فضایی نامتعادل در عرصه های روستایی شده است. اصولا توجه به ابعاد و شاخص های پایداری به منظور سطح بندی سکونت گاه ها همراه با شناسایی وجوه اصلی ناپایداری می تواند مرحله ی آغازین آسیب شناسی روستایی و طرح ریزی های اساسی جهت دست یابی سلسله مراتبی از سکونت گاه های روستایی با پیوند و کارکرد مطلوب باشد. هدف این مقاله ارائه چارچوب و روشی مناسب و جامع جهت انتخاب شاخص ها و سنجش و ارزیابی میزان پایداری به منظور سطح بندی سکونت گاه ها و دست یابی به نظام سلسله مراتبی متعادل در نواحی روستایی می باشد. به همین دلیل ابتدا به بیان ادبیات پایداری سنجش و ارزیابی آن پرداخته و سپس روش مورد نظر مقاله در سکونت گاه های روستایی شهرستان کمیجان آزمون و معرفی گردیده است. جمع آوری داده ها از طریق پرسش نامه در حجم نمونه430نفر و تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از روش های آنتروپی شانون و تحلیل چند معیاره برنامه ریزی توافقی انجام شده است. از آن جایی که هدف اصلی تحقیق ارزیابی پایداری توسعه به منظور سطح بندی در نواحی روستایی می باشد، نتایج بدست آمده از گام های مختلف مدل برنامه ریزی توافقی نشان می دهد که از بین سکونت گاه های روستایی شهرستان کمیجان، روستاهای خنجین، امام درویشان، سمقاور و محمودآباد در سطوح بالا و روستاهای سلوکلو، راستگردان، روشنایی و چالمیان در سطوح پایین پایداری قرار گرفتند. با این تفاسیر آگاهی از وضعیت پایداری در نواحی روستایی و شناخت وضع موجود می تواند نقش مهمی در ارتقای مدیریت و برنامه ریزی و تخصیص بهینه منابع جهت ایجاد سلسله مراتبی از سکونت گاه های روستایی با پیوند و کارکرد مطلوب داشته باشد.