مقایسه ایمنی زایی اپی توپ هایCD8 ویروس هپاتیت C به صورت تک اپی توپ، مخلوط اپی توپ ها و پپتید پلی توپ

مطالعات حیوانی نشان می دهند که واکسیناسیون با پپتیدهای اپی توپی منجر به ایمنی حفاظتی می شود. با این وجود غلبه ایمنولوژیکی باید به عنوان یک چالش مهم در این زمینه مورد توجه قرارگیرد. با توجه به مزایای واکسن های اپی توپی علیه عفونت هپاتیت C، در این مطالعه بروز پدیده غلبه ایمنولوژیکی به دنبال ایمن سازی موش ها با سه ترکیب مختلف پپتیدهای اپی توپی ویروس هپاتیت C مقایسه شده است.
چهار پپتید اپی توپی وابسته به سلول های CD8+ (C1، E6، N و E4) برگرفته از آنتی ژن های ویروس هپاتیت C ساخته شد. پپتید چند اپی توپی (C1E6NE4) حاصل از اتصال چهار اپی توپ نیز بر اساس مطالعات ایمونوانفورماتیک با هدف بهینه سازی برش پروتئازوم طراحی شد. موش های BALB/c سه تزریق زیرجلدی شامل 10 میکروگرم پپتید (به صورت پپتید اپی توپی یا مخلوط اپی توپ ها یا پپتید پلی توپ) ترکیب شده با اجوانت های CpG (50 میکروگرم) و MontanideISA720 (70 درصد) را در قاعده دم با فاصله سه هفته دریافت کردند. با توجه به وابستگی دو اپی توپ C1 و E4 به H2-Dd موشی، سه هفته پس از آخرین تزریق از سلول های طحال موش های واکسینه در حضور پپتیدهای C1 و E4 برای آزمون های IFNg/IL4 ELISpot استفاده شد.
در کلیه حیوانات واکسینه پاسخ Th1 که با مشخصه ترشح بالای اینترفرون گاما و ترشح کم اینترلوکین 4 شناخته می شود ایجاد شده بود. موش های ایمن شده با اپی توپ های تکی پاسخ قوی تری را نشان دادند، اما به علت گرایش بالاتر اپی توپ E4 برای H2-Dd پاسخ علیه آن قوی تر از پاسخ علیه اپی توپ C1 بود که نمایانگر بروز درجاتی از غلبه ایمنولوژیکی است. نکته جالب توجه این که حیوانات واکسینه با پپتید پلی توپ اگر چه با شدت ضعیف تر اما پاسخ یکسانی را علیه هر دو اپی توپ C1 و E4 نشان دادند.
نتایج این مطالعه برتری پپتید پلی توپ را بر اپی توپ های تکی نشان داد و بر نقش کلیدی طراحی بهینه واکسن های پلی توپ برای جلوگیری از وقوع غلبه اپی توپی تاکید نمود.