بررسی میزان فردگرایی فرزندان در خانواده

جامعه ایران در دهه های اخیر در جریان تحولات فرهنگی و اجتماعی وسیعی قرار گرفته است. این تحولات بویژه در خانواده مشهود بوده است. یکی از تحولاتی که خانواده از آن مصون نمانده است رشد فردگرایی بوده است. این مقاله تلاش کرده است به بررسی میزان فردگرایی میان فرزندان بپردازد. ریشه های مطالعاتی این مفهوم در جامعه شناسی به آثار توکویل، تونیس، دورکیم بر می گردد و پس از آن بسیاری از جامعه شناسان توماس، زنانیکی، لنسکی، گیدنز، تریاندیس و هوفستده متاثر از کلاسیک ها این مفهوم را در حوزه های مختلف از جمله خانواده بررسی کرده اند. فردگرایی با توجه به ادبیات آن، در وجوه مختلف طبقه بندی شده است: فردگرایی مثبت نظیر ابتکار، تجربه اندوزی، استقلال فکری داشتن و فردگرایی منفی نظیر لذت گرایی، خودمداری و عدم رعایت حقوق دیگران. این پژوهش با استفاده از روش پیمایش و از طریق پرس و جو در دو منطقه سه و هفده شهر تهران و با یک نمونه 398 نفری انجام شده است. تکنیک های آماری مورد استفاده، توزیع فراوانی، شاخص تمرکز و تشتت، تحلیل عاملی، آنالیز واریانس وآزمون اف بوده است. یافته ها نشان می دهد میزان فردگرایی در میان فرزندان در حد متوسط وجود دارد. رابطه معناداری میان جنسیت، گروه سنی و سطوح تحصیلی و فردگرایی فرزندان وجود ندارد.