واژینوز باکتریال و پروبیوتیکها

واژینوز باکتریال، شایعترین نوع واژینیت در سنین باروری بوده و نوعی تغییر در فلور باکتریایی واژن است که به از بین رفتن باکتری های مولد پراکسید هیدروژن و رشد بیش از اندازه باکتری ها، با غلبه باکتری های بی هوازی می انجامد. هرچند مترونیدازول به عنوان موثرترین دارو در درمان این بیماری پیشنهاد شده اما هیچ آنتی بیوتیکی در درمان و پیشگیری از این بیماری به طور کامل موثر نبوده است. باتوجه به عوارض متعدد همراه با داروهای شیمیایی، مقاومت میکروارگانیسم ها به این دارو ها و همچنین احساس نیاز به رژیم درمانی جدید جهت بهبود کارآیی درمانهای موجود، نیاز به بررسی مکمل ها و روش های نوین درمان این بیماری می باشد. رایج ترین و کم ضررترین درمان پیشنهادی و مکمل واژینوز باکتریال که کارایی آن در محیط Invitro به اثبات رسیده است جایگزین سازی دوباره لاکتوباسیل ها با ماست یا کپسول (پروبیوتیک ها) می باشد.
پس از جستجو در پایگاه های اطلاعاتی Pubmed، Science direct، Scopusو Ovid و پس از بررسی حدود 40 منبع اطلاعاتی یافته های زیر به دست امد.
پروبیوتیک ها به میکروارگانیسم های زنده ای اطلاق می شوند که می توانند ضمن عبور از دستگاه گوارش زنده بمانند و اثرات سودمند بر میزبان برجا بگذارند. به طور کلی مکانیسم عمل پروبیوتیک ها ناشناخته است اما از مکانیسم های پیشنهادی درباره تاثیر این مکمل ها می توان به تولید مواد ضد میکروبی، رقابت بر سر اشغال گیرنده های سلولی میزبان، رقابت با میکروب های بیماری زا بر سر مواد غذایی موجود، توانایی تغییر گیرنده های ویژه میکروارگانیسم های بیماری زا در سطح سلول های میزبان، کاهش PH محیط، افزایش پاسخ ایمنی، کمک به جذب مواد غذایی و ساخت انواع ویتامین ها اشاره کرد.