تلاش برای سازش: تجربه زنده پدران دارای کودک مبتلا به سرطان در مرحله تشخیص: مطالعه پدیدار شناسی

تجربه منحصر بفرد پدر در مرحله تشخیص سرطان فرزند مطالعات معدودی را به خود اختصاص داده است. تحقیق حاضر با هدف کشف و تجربه زنده پدران کرمانی دارای کودک مبتلا به سرطان در مرحله تشخیص انجام شد.
مطالعه کیفی حاضر با رویکرد پدیدارشناسی انجام گرفت.
داده ها با مصاحبه نیمه ساختار یافته عمیق و مشاهده از 7 پدر کرمانی دارای کودک 15 – 1ساله که در بخش آنکولوژی کودکان بیمارستان افضلی پور کرمان تحت درمان سرطان بودند و بطریق هدفمند نمونه گیری شده بودند جمع آوری گردید.معیار کفایت نمونه، رسیدن داده ها به حد اشباع بود. پس از ضبط و مکتوب کردن کلمه به کلمه مصاحبه هاداده هادر 3 مرحله کد گذاری شدوآنالیز همزمان داده ها با روش پدیدار شناسی کلایزی انجام گرفت.
درونمایه های بر خاسته از یافته ها شامل موارد زیر می باشد.
آسیب دیدن با تشخیص، شامل: شوک، انکار ، درد احساسی(ناراحتی و احساس گناه)، نگرانی (بلاتکلیفی)– مواجهه یا رویا رویی با تشخیص، شامل: مکانیسم های خوش بینانه(ارتباط با خدا، باز تعریف شناختی) و مکانیسم های گریز (مصرف مواد مخدر و افزایش تعهدات شغلی بصورت چند شغلی و چند شیفتی) –شامل:(خانواده ریشه ای و همسر) یافته های مطالعه می تواند تصویری روشن از تجربه پدران در مرحله تشخیص سرطان کودکشان ارائه دهد و در این زمینه مفاهیم مهمی را برای پرستاران آنکولوژی جهت ارائه مراقبت جامعه نگر و منحصر به فرد مناسب آشکار سازد. محدودیت ها و پیشنهاداتی جهت تحقیق بیشتر و بهبود عملکرد پرستاران ارائه شده است.