مقایسه اثرات درمانی لوواستاتین و ویتامین E بر حجم گلومرول های کلیه در موش های صحرایی دیابتی

نفروپاتی شایع ترین عارضه دیابت است. بیان شده که استرس های اکسیداتیو نقش مهمی در پاتوژنز نفروپاتی دارند. از طرفی لوواستاتین و ویتامین E باعث تاخیر در پیشرفت نفروپاتی می گردند. هدف تحقیق حاضر، بررسی تاثیر داروهای لوواستاتین و ویتامینE بر حجم کلیه و گلومرول ها در کلیه های دیابتی می باشد.
روش تحقیق: چهل عدد موش صحرایی نر از نژاد ویستار، به صورت تصادفی به پنج گروه تقسیم شد. گروه اول به عنوان گروه کنترل و گروه های دوم تا پنجم، به عنوان گروه های آزمایش که توسط استرپتوزوسین (mg/kg 60) به صورت داخل صفاقی دیابتی شدند، در نظر گرفته شدند. شصت روز پس از القاء دیابت، گروه سوم، تحت درمان با لوواستاتین (mg/kg/day10)، گروه چهارم تحت درمان با ویتامین E (IU/kg100) و گروه پنجم تحت درمان همزمان با داروهای فوق قرار گرفتند. پس از اتمام دوره درمان، موش های صحرایی بیهوش و کلیه های آنها برداشته شد. پس از رنگ آمیزی، مقاطع جهت تخمین حجم کل کلیه و گلومرول ها با استفاده از قانون کاوالیری مورد بررسی قرار گرفتند.
نتایج تحقیق حاضر نشان می دهند که حجم کل کلیه و حجم گلومرول ها در گروه دیابتی نسبت به گروه کنترل افزایش معنی داری داشت (P<0.01). درمان با لوواستاتین منجر به کاهش معنی دار حجم کل گلومرول ها در مقایسه با گروه دیابتی شد (P<0.01)؛ هر چند حجم کل گلومرول ها در گروه تحت درمان با ویتامین E در مقایسه با گروه دریافت کننده لوواستاتین و گروه دریافت کننده همزمان دو دارو کاهش بیشتری از خود نشان داد (p<0.001).
با توجه به نتایج این مطالعه، به نظر می رسد تجویز لوواستاتین و ویتامین E اثرات محافظتی بر روی کلیه موش های صحرایی دیابتی داشته و در نتیجه باعث بهبود آسیب های عملکردی و ساختاری گلومرولی ناشی از دیابت می گردند.