سطح استقلال در فعالیت های روزمره جانبازان نابینای سالمند

بررسی سطح استقلال جانبازان نابینای سالمند در اجرای فعالیت های روزمره، به منظورشناخت بهترجانبازان نابینا و هدایت برنامه ریزان جهت افزایش استقلال جانبازان نابینا در فعالیت های روزمره و بهبود کیفیت زندگی.

این مطالعه از نوع مقطعی تحلیلی بود که بر روی 312 نفر از جانبازان نابینای بالاتر از 40 سال کشور در یک اردو در شهرستان مشهد صورت گرفت. به منظور درک بهتر از تغییرات زمان، همه ی آزمون ها در سه گروه سنی 49-40، 59-50 و بالای 60سال انجام و مقایسه شدند. برای ارزیابی فعالیت روزمره ADL از اندیکس بارتل و برای IADL از ابزار Lawton-Bordy بهره گرفته شد. داده ها با انجام آزمون های ANOVA، پیرسون و جداول متقاطع تحلیل شدند.

جانبازان نابینای بالای 40سال مورد مطالعه، میانگین سنی 47.3 سال داشتند که 99% آن ها را مردان تشکیل می دادند. همه ی افراد مورد مطالعه متاهل بودند و 82% آن ها فاقد شغل بودند. اغلب این افراد را گروه با تحصیلات دانشگاهی تشکیل می دادند. همه ی افراد مورد مطالعه، در حداقل یک فعالیت دچار وابستگی بودند. رابطه ی بین تحصیلات و برخی از فعالیت های روزمره مانند غذاخوردن، حرکت در سطوح غیرهم سطح از نظر آماری Significant بود. جانبازان نابینای بالای 60سال در استفاده از تلفن، مدیریت دارو، مدیریت مالی، حرکت در سطوح غیرهم سطح و استفاده از پله وابستگی قابل ملاحظه ای در مقایسه با گروه های زیر 50 سال داشتند.

کاسته شدن از سطح استقلال فردی در فعالیت های روزمره عموما با افزایش سن در همه ی آحاد جامعه رخ می دهد ولی سن بروز وابستگی ها اهمیت دارد که به نظر می رسد در افراد نابینا زودتر از زمان مورد انتظار رخ می دهد. لذا ممکن است، برخی از فعالیت ها با آموزش و انجام شیوه های توانبخشی به تاخیر افتاده و موجب استقلال بیش تر آنان گردد، به ویژه که فعالیت هایی مانند استفاده از تلفن، تحرک و جابجایی در ایجاد ارتباطات اجتماعی کمک می کنند. مطالعات بیش تر برای شناسایی و تاثیر این روش ها بر روی عملکرد و استقلال سالمندان توصیه می شود