بررسی کارایی نظریه مجموعه های فازی در ارزیابی تناسب اراضی برای گندم آبی در استان قزوین با استفاده از روش های فرآیند تحلیل سلسله مراتبی و رگرسیون چند متغیره

در این تحقیق، به منظور بررسی کارایی روش فازی در ارزیابی تناسب اراضی، از روش های فرآیند تحلیل سلسله مراتبی و رگرسیون چند متغیره استفاده شده و نتایج حاصل از روش فازی، با نتایج روش پارامتریک، مورد مقایسه قرار گرفته است. هم بستگی بین شاخص اراضی و عملکرد مشاهده شده در سطح منطقه، برای روش مبتنی بر نظریه مجموعه های فازی با استفاده از روش فرآیند تحلیل سلسله مراتبی (91‎/0r =) و روش رگرسیون چند متغیره (88‎/0r =) بیشتر از روش پارامتریک (85‎/0r =) بوده است. گرچه نظریه مجموعه های فازی نتایج بهتر و دقیق تری را برای ارزیابی تناسب اراضی ارائه می دهد، اما دقت نتایج تا حد زیادی به انتخاب توابع عضویت مناسب، تعیین نقاط بحرانی و مقادیر اوزان تعیین شده برای خصوصیات مختلف اراضی بستگی دارد.