ارزیابی روش های زمین آماری مکانی در تعیین الگوی فضایی بارش: مطالعه موردی حوضه آبریز دریاچه نمک

اندازه گیری ها و برآورد مقدار متغیرهای طبیعی در محدوده مکان و زمان در معرض عدم قطعیت های قابل توجهی است. ازاین رو ارزیابی کمی مکانی عدم قطعیت ها و مدل سازی ویژگی های آماری این متغیرهای طبیعی و تاثیر آنها بر نتایج برآورد اهمیت قابل توجهی دارد. روش های زمین آماری مکانی و مکانی- زمانی مانند روش بیشینه آنتروپی بیزی (Bayesian Maximum Entropy،BME) در یک چارچوب کلان و روش های کریجینگ، پاسخی آماری به این نیاز فنی است. در این مقاله به منظور درون یابی های مکانی، ابتدا اطلاعات داده های مربوط به ایستگاه های باران سنجی در 105 ایستگاه در محدوده حوضه آبریز دریاچه نمک و حوالی آن مورد بررسی قرار گرفته است و سپس با استفاده از روش های بیشینه آنتروپی بیزی مکانی و کریجینگ در حالت تک متغیره و بیشینه آنتروپی بیزی و کریجینگ همبسته (Cokriging) در حالت دومتغیره با استفاده از الگوی تغییرات ارتفاعی به منظور تبیین الگوی بلندمدت بارش براساس فن صحت سنجی تقاطعی مورد تحلیل قرار گرفته است. علاوه بر این در روش بیشینه آنتروپی بیزی با در نظر گرفتن داده های قطعی و غیرقطعی در محدوده مورد تحقیق به بررسی تغییرات عدم قطعیت نیز پرداخته شده است. نتایج نشان می دهد که به رغم دقت مناسب کریجینگ (در دو حالت تک متغیره و دومتغیره)، روش بیشینه آنتروپی بیزی سطح دقیق تری از محاسبات را به دست داده است.