تاثیر تزریق بی حسی موضعی بر شرایط بهبودی پس از عمل در کودکان متعاقب درمان دندان پزشکی تحت بیهوشی عمومی

بی قراری پس از عمل عارضه شایعی است، عوامل متعددی از جمله زود به هوش آمدن در محیط نا آشنا، نوع بیهوشی، روحیات کودک، درد، طول مدت بیهوشی و سن بروز در آن موثر هستند. هدف این پژوهش، مقایسه دو روش بیهوشی عمومی با و بدون تزریق بی حسی موضعی در کودکان داوطلب بیهوشی عمومی بر بی قراری در اتاق بهبودی پس از عمل بود.
در این مطالعه کارآزمایی بالینی آینده نگر یک سوکور، تعداد 60 کودک داوطلب بیهوشی عمومی در دو گروه وارد مطالعه شدند. نگهداری بیهوشی در دو گروه یکسان بود. در گروه مطالعه در هنگام کار دندان پزشکی دندان های کار شده با استفاده از یک کارپول لیدوکائین و اپی نفرین با روش انفیلتراسیون بی حس شدند. بهبودی پس از عمل با بررسی بی قراری کودکان در دو گروه مقایسه شد. داده ها با استفاده از آزمون Mann-Whitney، t-test، آنالیز واریانس و آزمون همبستگی Spearman تجزیه و تحلیل شدند (05/0 = α).
میانگین سن، جنس و تعداد درمان های دندان پزشکی انجام شده در دو گروه تفاوت معنی داری نداشت. بی قراری در دقیقه 15 و 30 در گروه با بی حسی موضعی برابر 92/3 ± 63/9 و 58/2 ± 8 و به طور معنی داری کمتر از گروه بدون بی حسی موضعی بود (013/0 = p value و 140/0 = p value). میزان بی قراری در دقایق 45 و 60 اختلاف معنی داری بین دو گروه نشان نداد (872/0 = p value و 480/0 =p value).
با توجه به نتایج پژوهش حاضر تزریق بی حسی موضعی در پایان عمل باعث کاهش بی قراری در کودکان مورد مطالعه می شود. بنابراین استفاده از این تکنیک در مورد کودکانی که منع استفاده بی حسی موضعی ندارند توصیه می شود.