فراوانی تظاهرات بالینی در بیماران دارای سندرم بهجت مراجعه کننده به بیمارستان الزهرا (س) اصفهان در سال های 1386-1376

بیماری بهجت، اولین بار توسط Hulusi Behcet به صورت تریادی شامل زخم های آفتی و تناسلی عود کننده و درگیری چشمی توصیف گردید. هدف از این پژوهش، بررسی فراوانی تظاهرات بالینی سندرم بهجت در بیماران بیمارستان الزهرا (س) اصفهان در یک دوره ده ساله بود.
این مطالعه توصیفی حاصل بررسی پرونده 96 بیمار مبتلا به بیماری بهجت در بیمارستان الزهرا(س) اصفهان در فاصله زمانی 1386 -1376 می باشد. اطلاعات لازم مبنی بر سن ابتلا، جنس و شیوع تظاهرات دهانی، تناسلی، پوستی، مفصلی، گوارشی و ترومبوفلبیت از پرونده بیماران استخراج شد و تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از روش های آمار توصیفی در نرم افزار SPSS انجام گرفت.
فراوانی تظاهرات بالینی بیماران شامل تظاهرات دهانی 78 درصد، چشمی 28 درصد، تناسلی26 درصد، آرتریت 19 درصد، پوستی 16 درصد، دستگاه گوارش 13 درصد و ترومبوفلبیت 1 درصد بود و بیشترین درگیری در گروه سنی 41-31 سال دیده شد و نسبت مردان به زنان (5/1 به 1) گزارش گردید.
در حال حاضر بیماری بهجت به عنوان یک بیماری با درگیری چند سیستم و تظاهرات احتمالی بسیار شناخته می شود. در این پژوهش تظاهرات دهانی شایع ترین علامت بالینی در سندرم بهجت بود و درصد ابتلا در مردان بیشتر از زنان مشاهده شد.