علل قطع عضو در بیمارستان های آموزشی شهرکرمان طی سال های 1380 تا 1388

قطع عضو به دلایل گوناگونی اتفاق می افتد و میزان انجام آن در بسیاری از جوامع رو به افزایش است. در این مطالعه سعی به بررسی جمعیت شناختی بیماران قطع عضوشده در یکی از شهرهای نسبتا بزرگ کشور ایران شده است.
مطالعه به صورت گذشته نگر و بر روی کلیه بیمارانی که بین سال های 1380 تا پایان 1388 در بیمارستان های آموزشی شهر کرمان تحت عمل جراحی قطع عضو قرار گرفته بودند انجام شد. مشخصات بیماران شامل سن، جنس، اندام قطع شده، علت قطع اندام، سمت و سطح قطع عضو از پرونده های آنان استخراج و ثبت می گردید. سطح قطع شده می توانست از نوع ماژور (بالای مچ دست یا پا) و یا مینور (زیر مچ دست یا پا) باشد. موارد نامشخص در پرونده با تلاش برای پیدا کردن بیمار و مشخص نمودن مورد ثبت می شدند.
در کل 624 بیمار شامل 508 نفر (4/81%) مذکر و 116 نفر (6/18%) مونث وارد مطالعه وارد شدند. تعداد موارد قطع عضو از54 تا 118 مورد در سال متغیر بود. متوسط سن مردان کمتر از زنان بود. قطع اندام های تحتانی بیشتر از اندام های فوقانی صورت گرفته بود. در مجموع 9/61 درصد از موارد (386 مورد) از نوع ماژور و 238 مورد (1/38 درصد) از نوع مینور بود. شایع ترین علت قطع عضو تروما و شایع ترین محل در سطح متاتارس ها بود. در نوع ماژور شایع ترین محل قطع عضو زیر زانو بود.
در مطالعه فعلی بر خلاف مطالعاتی که در کشورهای توسعه یافته انجام شده، تروما شایع ترین علت قطع عضو در همه انواع و در تمام سنین بود که نیاز به اقدامات پیشگیرانه در کشور را تاکید می کند.